Πεθαίνω σαν χώρα

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το περίφημο QE, για την ενίσχυση των πιο αδύναμων κρατών της Ευρωζώνης, δεν άρχισε χθες. Από τον Μάρτιο του 2015 η ΕΚΤ έχει αγοράσει κρατικά ομόλογα περίπου 1,4 τρισ. ευρώ. Πλην ελληνικών.

Αν είχε ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του δεύτερου μνημονίου, η χώρα θα είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα από την έναρξή του, αν η δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου είχε ολοκληρωθεί στην ώρα της, στις αρχές του 2016, θα ‘χαμε σαλπάρει στο QE από την άνοιξη του 2016, με θετική επίδραση στην οικονομία, αν δεν αφήναμε τον χρόνο να κυλά, κάποια θα ήταν σχετικώς ομαλά.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωσε ότι αν χάσουμε το ορόσημο του Μαρτίου για την ποσοτική χαλάρωση, χάθηκε το χρονοδιάγραμμα για έξοδο στις αγορές στα μέσα του 2018, αλλά ο υπουργός Επικρατείας «αποφορτίζει την ημερομηνία». «Δεν σημαίνει ότι αν δεν μπούμε τον Μάρτιο, δεν υπάρχει ζωή μετά απ’ αυτό... Δεν νομίζω ότι το βασικό μας πρόβλημα, η βασική μεταβλητή της εξίσωσης είναι αυτή, το ορόσημο του Μαρτίου».

Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει τον Μάρτιο ή μετά το 2019, όπως θα ‘λεγε και ο ασκών «το πρωτεύθυνον ως ανεύθυνον» υφυπουργός Παιδείας.

Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει ανάμεσα σε μια απειρία και μια μηδαμινότητα έκτασης, μια απειρία και μια μηδαμινότητα πλήθους, μια απειρία και μια μηδαμινότητα κίνησης, μια απειρία και μια μηδαμινότητα χρόνου.

Ποιος ζει με την αβεβαιότητα, με «το κρισιμότερο Eurogroup», τον «κίνδυνο του Grexit», το «πόκερ του Σόιμπλε με το ΔΝΤ», «το εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος», την κλεψύδρα που αδειάζει, τον φόβο που φωλιάζει και κάθε καθαρή σκέψη αδειάζει.

Ποιος ζει από τον Απρίλιο του 2010 μουδιασμένος και εξουθενωμένος, κάθε τρεις ή έξι μήνες. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει... Είναι κουραστικό να πρέπει να στέκεσαι σε τέτοιες κοινοτοπίες, μα όποιος δεν έχει δει ανθρώπους σφυροκοπημένους από την ανασφάλεια, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.

Ποιος ζει ξέρω, έμαθα και τι σημαίνει πεθαίνω σαν χώρα.