Σε μια από εκείνες τις θεαματικές ανατροπές που κάνουν τόσο γοητευτική ή τόσο απεχθή την πολιτική, ο προκάτοχος της επικεφαλής του ΔΝΤ υποχρεώθηκε σε παραίτηση το 2011, όταν κατηγορήθηκε για απόπειρα βιασμού, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σε μια από εκείνες τις θεαματικές ανατροπές που κάνουν τόσο γοητευτική ή τόσο απεχθή την πολιτική, ο προκάτοχος της επικεφαλής του ΔΝΤ υποχρεώθηκε σε παραίτηση το 2011, όταν κατηγορήθηκε για απόπειρα βιασμού. Οι κατηγορίες αποσύρθηκαν, καθώς η νομική του ομάδα ήρθε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη Ναφισάτου Ντιάλο, αλλά η πολιτική του σταδιοδρομία έληξε δίχως άλλο. Εκείνη την εποχή ο «επίμονος κυνηγός» με την έκρηξη ορμονών θεωρούνταν ο βασικός διεκδικητής των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία.
Πολλά ακούστηκαν για την τεχνική της εξουδετέρωσης με στημένα ή μη σκάνδαλα και για εκκαθαρίσεις, χωρίς πολλές αντιρρήσεις. Ο Γάλλος πολιτικός Κλοντ Μπαρτολόν δήλωσε τον ταραγμένο Μάιο του 2011 ότι ο Ντομινίκ Στρος-Καν του είχε πει πως ο Πούτιν προσπαθούσε να τον βγάλει από το ΔΝΤ. Αλήθεια, ψέματα, το σίγουρο είναι ότι ο Στρος Καν είχε πολλούς εχθρούς. Στην πατρίδα του, αλλά και στην Ευρώπη, όπου είχε πάρει φωτιά το χρηματοοικονομικό τόπι.
Ο Μπαρτολόν έγινε πρόεδρος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης το 2012 και βρέθηκε αντιμέτωπος με αιτιάσεις για ευνοιοκρατία, μετά την αποκάλυψη ότι η σύζυγός του προσελήφθη στο γραφείο του.
Ο τέταρτος στην ιεραρχία του γαλλικού κράτους κατηγόρησε τότε στελέχη της Δεξιάς, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία, Φρανσουά Φιγιόν, βλέπει τώρα «θεσμικό πραξικόπημα από την Αριστερά», αλλά δεν έχει καταφέρει να δώσει πειστικές απαντήσεις για το τι ακριβώς έκανε στο γραφείο του η σύζυγός του, που αμείφθηκε πλουσιοπάροχα με κρατικό χρήμα, όπως και τα τέκνα του. Τι ειρωνεία, ο υποψήφιος που δήλωνε έτοιμος να αναλάβει το ρίσκο να αποδυναμώσει το κράτος (διευκόλυνση των απολύσεων και μείωση κατά 500.000 του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων), στηριζόταν τόσο πολύ στην εξουσία του.
Η εικόνα του μετρημένου και διαφανούς υποψηφίου ραγίζει. Πιθανότατα δεν είναι η Αριστερά που πανηγυρίζει, αλλά ο Σαρκοζί, που δεν ξεχνά και τα βέλη αντιγυρίζει.
Ογδόντα μέρες πριν από τις κάλπες είναι μια αιωνιότητα, που ανακατεύει την πολιτική τράπουλα με ταχύτητα, η οποία αποδεικνύει ότι το φως κινείται με ρυθμούς χελώνας, στρώνοντας τον δρόμο σε λαγούς ή λαγουδίνες. Αρχίζουν στην Ευρώπη οι ωδίνες.