Nταβός, μία μεγάλη ή μία χαμένη ευκαιρία; Η ανισότητα αποτελεί ένα από τα πιο ελκυστικά προς συζήτηση θέματα για την παγκόσμια πολιτική, οικονομική και επιχειρηματική ελίτ, που συναντιέται στην αρχή κάθε χρόνου από το 1971 στο Νταβός στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, αναζητώντας λύσεις για τη βελτίωση της κοινωνικής ζωής και της παγκόσμιας οικονομίας, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Nταβός, μία μεγάλη ή μία χαμένη ευκαιρία; Η ανισότητα αποτελεί ένα από τα πιο ελκυστικά προς συζήτηση θέματα για την παγκόσμια πολιτική, οικονομική και επιχειρηματική ελίτ, που συναντιέται στην αρχή κάθε χρόνου από το 1971 στο Νταβός στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, αναζητώντας λύσεις για τη βελτίωση της κοινωνικής ζωής και της παγκόσμιας οικονομίας.
Οι πολύ πλούσιοι καλούνται να επιλύσουν τα προβλήματα του πλανήτη, εν μέσω παντελούς απουσίας εκπροσώπησης των ανθρώπων που έχουν τα προβλήματα.
Για να το κάνουν αυτό, οι ισχυροί ξοδεύουν μέσα σε τρεις μόλις ημέρες ένα ποσό με το οποίο θα μπορούσε να συντηρηθεί για περίπου ένα τρίμηνο το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ο ιδρυτής του φόρουμ, Κλάους Σβαμπ, παρατήρησε φέτος ότι ο κόσμος βυθίζεται σε «μια θάλασσα πεσιμισμού, αρνητικότητας και κυνισμού» και συμπέρανε ότι η λύση είναι η συνεργασία.
Πώς νοηματοδοτεί όμως η κάθε πλευρά την έννοια της συνεργασίας; Είναι ενορχήστρωση ευνοϊκών σχεδιασμών για συγκεκριμένους κλάδους ή μήπως συλλογική εργασία προς ένα αναγκαίο κοινό ανθρώπινο όραμα;
O κορυφαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης έλεγε ότι η ανώτερη εξουσία βρίσκεται αναγκαστικά στα χέρια ενός ή μερικών ή και πολλών. Όταν όλοι αυτοί κατευθύνουν όλες τους τις προσπάθειες προς το γενικό καλό, τούτο το κράτος διοικείται καλά, αλλά όταν ο ένας ή οι λίγοι ή οι πολλοί αποβλέπουν μόνο προς το δικό τους συμφέρον, πρέπει να περιμένουμε μια εξέλιξη προς το χειρότερο.
Την εξέλιξη προς το χειρότερο τη βλέπουμε, αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε να την περιμένουμε. Και δεν πρέπει όλα αυτά να φαντάζουν αμελητέα. Οι πολιτικοί συνεχίζουν να μιλούν την ίδια γλώσσα, οι επιχειρήσεις πορεύονται με γνώμονα το κέρδος και τα ανώτατα στελέχη αμείβονται με υπέρογκα ποσά εν μέσω παγκόσμιας λιτότητας.
Πώς λοιπόν θα λυθούν τα προβλήματα; Από αυτούς που αντιστέκονται σθεναρά στις «φωνές» που τους καλούν να πληρώσουν περισσότερους φόρους, να εγκαταλείψουν τους φορολογικούς παραδείσους ή κάθε είδους φοροαπαλλαγές και να επενδύουν τα κέρδη τους στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας;
Αναμφισβήτητα η επιχειρηματική δραστηριότητα, τα κέρδη, οι διαπιστώσεις είναι καλοδεχούμενα, αρκεί να μην παραγκωνίζεται ο ανθρώπινος παράγοντας. Οι απλοί άνθρωποι, περισσότερο από κάθε άλλον, γνωρίζουν το πρόβλημα και το ζουν. Θα πρέπει όμως και αυτοί οι απλοί πολίτες να προβάλουν τη δύναμη του ανθρώπινου παράγοντα. Και θα τους έλεγε κάποιος το εξής σοφό: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει».