Τους άκουγα να πασχίζουν να χωρέσουν το σύμπαν σ’ ένα σχήμα και χάθηκα στις βεβαιότητές τους. Κρίμα. Τους άκουγα να ισχυρίζονται πως έχουν λύσεις και οι απλοϊκές φόρμουλες δεν άντεχαν σε συγκρίσεις, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τους άκουγα να πασχίζουν να χωρέσουν το σύμπαν σ’ ένα σχήμα και χάθηκα στις βεβαιότητές τους. Κρίμα. Τους άκουγα να ισχυρίζονται πως έχουν λύσεις και οι απλοϊκές φόρμουλες δεν άντεχαν σε συγκρίσεις.
Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν στον κόσμο, η Δύση τραμπαλίζεται, η Ευρώπη είναι ένα σύμπλεγμα από αντιθέσεις και διαθέσεις και η δημοκρατία δέχεται σαρκασμούς, εμείς παριστάνουμε τις γάτες, ανακυκλώνοντας αυταπάτες. Αλαζονεία και δογματισμός. Ζητείται φως.
Είναι τέτοιες στιγμές, που το «Ελεύθερο Πνεύμα» του Γιώργου Θεοτοκά μοιάζει σαν να γράφτηκε χθες κι ας πέρασαν 88 χρόνια από τότε που έκρουσε «την ώρα μιας νέας ελληνικής γενιάς στη νικημένη Ελλάδα», της «γενιάς του ‘30».
«Τι θέση κρατά η Ελλάδα; Τι συμβολή προσφέρουμε στις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται τριγύρω μας; Τίποτα! Το αισθανόμαστε βαθιά μόλις περάσουμε τα σύνορά μας πως δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτα, πως κανείς δεν μας λογαριάζει στα σοβαρά, πως δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θέση που κρατούμε στην Ευρώπη, πως είμαστε στα μάτια των ξένων μονάχα χτηματομεσίτες, βαπορτζήδες και μικρομπακάληδες και τίποτα περισσότερο... Πού είναι λοιπόν οι Έλληνες;
[…] Σήμερα, θα μας πουν, περισσότερο από πάντα, η Ελλάδα θέλει φρόνιμους νέους γεωπόνους, μηχανικούς, δασκάλους, οικονομολόγους κι όχι ανήσυχους ονειροπόλους, που ταράζουν το έργο της περισυλλογής, που δεν προσφέρουν καμιά εκδούλευση στον τόπο και καταντούν συνήθως παράσιτοι. Θα απαντήσουμε δόξα τω Θεώ, οι φρόνιμοι νέοι δεν λείπουν στην Ελλάδα. Οι νοικοκυραίοι του Κράτους και του πνεύματος θα βρουν τριγύρω τους στρατιές από καλά παιδιά τέτοια που τα θέλουν, και δεν έχουν παρά να λάβουν τον κόπο να διαλέξουν τους πιο φρόνιμους ανάμεσα στους φρόνιμους για να τους εμπιστευθούν τους γυαλιστερούς τίτλους και τις πολύτιμες θέσεις.
[…] Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί, η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο. Η Ελλάδα-ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο».
Βολεύεται με το μικρομέγαλο, αφού «τίποτα δεν μπορεί να γίνει στο Ρωμέικο». Ποιος το λέει, η γενιά που τα καράβια της καίει; Ο Οδυσσέας ακόμα πλέει.