Το Κυπριακό, ένα κακοπαθημένο, μείζον εθνικό ζήτημα, έχει σταθεί αιτία κι αφορμή διαιρέσεων και διχασμών, σε Αθήνα και Λευκωσία, από την πρώτη στιγμή που αρθρώθηκε το αίτημα της αποτίναξης του βρετανικού αποικιακού ζυγού, τη δεκαετία του ‘50. Στη μακρά διαδρομή του Κυπριακού, λίγες ήταν οι φορές της ανέφελης σύμπλευσης Αθηνών και Λευκωσίας, γράφει ο Δ.Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ.Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Το Κυπριακό, ένα κακοπαθημένο, μείζον εθνικό ζήτημα, έχει σταθεί αιτία κι αφορμή διαιρέσεων και διχασμών, σε Αθήνα και Λευκωσία, από την πρώτη στιγμή που αρθρώθηκε το αίτημα της αποτίναξης του βρετανικού αποικιακού ζυγού, τη δεκαετία του ‘50. Στη μακρά διαδρομή του Κυπριακού, λίγες ήταν οι φορές της ανέφελης σύμπλευσης Αθηνών και Λευκωσίας.
Είναι γνωστή η ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «με τον Μακάριο υπογράψαμε τα ίδια κείμενα, αυτός είναι ήρωας κι εθνάρχης, εγώ προδότης» ή το έμπλεο απελπισίας τηλεγράφημα του Γεωργίου Παπανδρέου, «Μακαριώτατε, άλλα συμφωνούμε κι άλλα πράττετε», κι ακόμη η δηλητηριώδης αρθρογραφία του ελληνοκυπριακού Τύπου κατά των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και ο αδιανόητος χαρακτηρισμός -αποδιδόμενος στον Πάνο Κόκκα- της Κύπρου, ως «της πόρνης της Μεσογείου». Το κακό προηγούμενο φαίνεται να επαναλαμβάνεται στις ημέρες μας και μάλιστα, βοηθούντος του διαδικτύου στο οποίο «ο κάθε ηλίθιος», κατά τη… διάγνωση του Έκο, έχει λόγο, απειλεί να δηλητηριάσει το κλίμα μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας, με οδυνηρές συνέπειες.
Ναι. Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος, μέλος του ΟΗΕ από το 1960 και της Ε.Ε. από το 2004. Οποιαδήποτε παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της είναι αδιανόητη κι ανεπίτρεπτη και καμία ανάμιξη της Αθήνας ή άλλου νοείται. Ωστόσο, η διεθνής πτυχή του Κυπριακού, ως προβλήματος εισβολής και κατοχής, αφορά άμεσα την Ελλάδα, η οποία έχει συμβατική υποχρέωση, ως εγγυήτρια δύναμη, αλλά και πολιτική, ιστορική και ηθική ευθύνη και υποχρέωση, ως εθνική εστία του Ελληνισμού, να μεριμνά για την τύχη του και την αποτροπή μιας νέας συρρίκνωσής του.
Όσοι διακηρύττουν «να αφεθούν οι Κύπριοι να διαπραγματευθούν», οφείλουν να παρουσιάσουν και τις πιθανότητες επιτυχίας μιας διαπραγμάτευσης της Λευκωσίας απέναντι στην Άγκυρα. Γιατί με αυτήν κι όχι με τον εκάστοτε Τουρκοκύπριο ηγέτη διαπραγματεύεται, κατ’ ουσίαν, ο Πρόεδρος της Κύπρου. Όσοι αρνούνται στην Αθήνα οποιαδήποτε συμμετοχή, θα πρέπει να δηλώσουν εάν είναι έτοιμοι να αποδεχθούν και το όποιο αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων Λευκωσίας-Άγκυρας και τις συνέπειές του όχι μόνο στον Κυπριακό, αλλά στον συνολικό Ελληνισμό.
Τον Φεβρουάριο του 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου επισκέφθηκε την Κύπρο. Ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που το έκανε και με την ιδιότητα αυτή παρέστη σε συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου, αποκτώντας άμεση γνώση των πολιτικών ιδιομορφιών της πολιτικής ζωής της. Όταν απηυδισμένος ρώτησε «τι θέλετε να κάνω αν η Τουρκία δράσει στρατιωτικά», η απάντηση που έλαβε από τον γηραιό ηγέτη του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαϊωάννου ήταν: «Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα»! Η Ελλάδα οφείλει να απαντήσει εάν μπορεί να σηκώσει ένα τέτοιο πρόβλημα.