Το συναπάντημα με τη χαιρεκακία

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Το ξέρεις, το νιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι σε μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση, με τον εαυτό τους και με τον κόσμο, σε μια κατάσταση ερεθισμού και οι άλλοι δέχονται τις αντανακλάσεις της εμπόλεμης αυτής ατμόσφαιρας, που απλώνεται και στριφογυρίζει, αγωνία δε γνωρίζει.

Το ξέρεις, το βλέπεις πως πυροβολούν, ιδίως στον θαυμαστό κόσμο των social media, ανάλογα με τα απωθημένα τους, την ατζέντα τους, τη δημόσια εικόνα τους. Μα όταν σκάει το αποτρόπαιο, το συναπάντημα με τη χαιρεκακία σε τρομάζει όσο και η αιτία. Από τις επιθέσεις στο Βερολίνο έως την αναστολή των εκδόσεων και του ραδιοφώνου του ΔΟΛ, κουβέντες που στάζουν χολή. Δεν είναι ένας, είναι αρκετοί που εκσφενδονίζουν τα καυτά στα μούτρα μας, την οξύτητα, την αγριότητα, την εμπάθεια, τη φλυαρία των ενστίκτων, και όλες εκείνες τις τοξίνες που εκκρίνει η μικροψυχία.

Σ’ έναν κόσμο μεθυσμένο, από τον οποίο έχει εξοριστεί το ιερό του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, θεμελιώνεται το θηριοτροφείο, με τους αλαλαγμούς της ποικιλόμορφης ασέλγειας, με τις σπαραγμένες σάρκες, τα συντρίμμια και τ’ αποκαΐδια. Στενεμένες ζωές, στεγνωμένες ψυχές, λοιπόν; Θα μπορούσαν να καλυφθούν πίσω από τα ελαφρυντικά της κρίσης, μόνο που η κρίση απλώς τράβηξε το καπάκι. Το περιεχόμενο-καμουτσίκι κάνει τους μυς να ξυπνούν.

Ο στοχασμός γίνεται συναίσθημα και το πνεύμα κολλάει σε μια στασιμότητα λεπτομερειών. «Σιγά την ενημέρωση» και «Ποιον τρόπο ζωής δεν θα αλλάξετε, Άγκελα; Δηλαδή, εσύ νομίζεις πως ζείτε τώρα;».

Τώρα, η κάθε μέρα έχει το βάρος μιας εποχής. Και δεν είναι πρώτη φορά που τούτο συμβαίνει. Αλλά και δεν είναι η πρώτη φορά που ένας νηφάλιος στοχασμός είναι προορισμένος, αν το μπορέσει να επιζήσει, να διασώσει κάτι από το ακήρατο. Θα ’λεγα την αξιοπρέπεια, αλλά η λέξη έχει τσαλακωθεί αγρίως.