Από το 2013, όταν ο Τομά Πικετί δημοσίευσε την πολυσυζητημένη μελέτη του για την κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, η ανισότητα ήταν στην πρώτη γραμμή της δημόσιας συζήτησης στις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες, κατηγορούμενη για τα πάντα, από τη βραδεία ανάπτυξη και τη στάσιμη παραγωγικότητα, έως την άνοδο του λαϊκισμού και την ψήφο στο Brexit. Η ανισότητα, όμως, παραμένει ακαθόριστη, οι επιπτώσεις της εξαιρετικά μεταβαλλόμενες και τα αίτιά της αμφιλεγόμενα.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μίχαελ Χάιζε*
Από το 2013, όταν ο Τομά Πικετί δημοσίευσε την πολυσυζητημένη μελέτη του για την κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, η ανισότητα ήταν στην πρώτη γραμμή της δημόσιας συζήτησης στις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες, κατηγορούμενη για τα πάντα, από τη βραδεία ανάπτυξη και τη στάσιμη παραγωγικότητα, έως την άνοδο του λαϊκισμού και την ψήφο στο Brexit. Η ανισότητα, όμως, παραμένει ακαθόριστη, οι επιπτώσεις της εξαιρετικά μεταβαλλόμενες και τα αίτιά της αμφιλεγόμενα.
Ακόμη και το πιο βασικό ερώτημα -πόση ανισότητα είναι υπερβολικά πολλή- είναι ουσιαστικά αδύνατο να απαντηθεί. Δεν υπάρχει κάποιο «φυσιολογικό ποσοστό» ανισότητας που να χαρακτηρίζει μία οικονομία σε κατάσταση ισορροπίας, ένα επίπεδο στο οποίο όσοι χαράσσουν την οικονομική πολιτική θα πρέπει να στοχεύουν.
Ο Michael Heise είναι επικεφαλής οικονομολόγος της Allianz SE