«Θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας απ’ τη μια να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων και απ’ την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσουν -όπως φαντάζονται- τη στήριξή τους στην ίδια πολιτική που τους έκλεψε το ψωμί κι έχει σκοπό να τους κλέψει και το τραπέζι, και τις καρέκλες, και το σπίτι. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ανήθικη, που δείχνει τον φόβο τους μπροστά στις κάλπες». Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας, εν έτει 2014, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
«Θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας απ’ τη μια να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων και απ’ την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσουν -όπως φαντάζονται- τη στήριξή τους στην ίδια πολιτική που τους έκλεψε το ψωμί κι έχει σκοπό να τους κλέψει και το τραπέζι, και τις καρέκλες, και το σπίτι. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ανήθικη, που δείχνει τον φόβο τους μπροστά στις κάλπες». Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας, εν έτει 2014, σχολιάζοντας το πλεόνασμα των 500 εκατ. ευρώ που είχε μοιράσει η τότε κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά σε ασθενέστερες οικονομικά ομάδες.
Όντως, λοιπόν, οι λέξεις χάνουν σήμερα το νόημά τους. Από την άλλη, δεν έχει καμία λογική η κυβέρνηση να γυρνά σε λανθασμένες πολιτικές παροχολογίας που οδήγησαν στην κρίση και να διανέμει «ψίχουλα». Όχι γιατί έπρεπε απαραίτητα να υπήρχε η γνώση, λόγω Ιστορίας. Ούτε γιατί με σπασμωδικές κινήσεις δεν μετριάζεται η λιτότητα. Απλά γιατί οι πολίτες πια ξέρουν. Μπορεί, βέβαια, κάποιος να σκεφτεί, από το τίποτα…
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το «τίποτα» το πληρώνουν άλλοι, αφού η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης είναι ανύπαρκτη. Το πληρώνουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιτηδευματίες, όλοι όσοι στην άγρια εποχή της λιτότητας υπερφορολογούνται και πάνω απ’ όλα είναι συνεπείς.
Είναι όλοι αυτοί, που τα τελευταία χρόνια έχουν ανακηρυχθεί τα «κορόιδα» της κρίσης, αφού μπορεί να στερούνται τα πάντα ή να έχουν περιορίσει σημαντικά τις δαπάνες τους, ακόμη και αυτές των παιδιών τους, προκειμένου να καταφέρουν να πληρώσουν τους μνημονιακούς φόρους.
Είναι άραγε δίκαιο κάποιοι να οδηγούνται στη φτωχοποίηση και κάποιοι άλλοι με τα χρήματά τους να ασκούν κοινωνική μικροπολιτική, γιατί απλώς αγνοούν την πολιτική; Ακόμη όμως και όσοι συμφωνούν με τη μονομερή ενέργεια του πρωθυπουργού, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι δημιουργεί ερωτηματικά.
Ειδικά δε την περίοδο αυτή, κατά την οποία η κυβέρνηση πανηγυρίζει τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος του 2060 και είχε ενισχύσει τις φιλίες της απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις του ΔΝΤ, ρίχνει μια στην καρδάρα και… Επομένως ή θέλει να αυτοκτονήσει ή σκέφτονται κάτι άλλο…
Πάντως, παροχές, περιοδείες, μονομερείς ενέργειες, κάτι προμηνύουν… Εκλογές; Μήπως νέο δημοψήφισμα; Ποιος ξέρει; Το απίθανο είναι πλέον το πιο πιθανό στη σημερινή Ελλάδα.