Fernweh. Έτσι ονομάζουν οι Γερμανοί την έντονη επιθυμία (δια)φυγής σε τόπους μακρινούς. Και ίσως αυτό ακριβώς να αισθάνεται η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ σε μία περίοδο κατά την οποία στο εσωτερικό βλέπει το ακροδεξιό AfD να καλπάζει και στο εξωτερικό καλείται να διαπραγματευτεί με την Αμερική του Τραμπ, τη Ρωσία του Πούτιν, τη Βρετανία που ακολούθησε τους Τζόνσον και Φάρατζ, τη Γαλλία που «φλερτάρει» με τη Λεπέν. Πολλοί της λένε «μείνε», γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Fernweh. Έτσι ονομάζουν οι Γερμανοί την έντονη επιθυμία (δια)φυγής σε τόπους μακρινούς. Και ίσως αυτό ακριβώς να αισθάνεται η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ σε μία περίοδο κατά την οποία στο εσωτερικό βλέπει το ακροδεξιό AfD να καλπάζει και στο εξωτερικό καλείται να διαπραγματευτεί με την Αμερική του Τραμπ, τη Ρωσία του Πούτιν, τη Βρετανία που ακολούθησε τους Τζόνσον και Φάρατζ, τη Γαλλία που «φλερτάρει» με τη Λεπέν. Πολλοί της λένε «μείνε».
Μεταξύ αυτών ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος της παρέδωσε τη σκυτάλη της ηγεσίας του φιλελεύθερου κόσμου.
Ορισμένοι σχολίασαν πως είναι ειρωνεία να καλείται η χώρα με το μαύρο παρελθόν του ναζισμού να υπερασπιστεί τις αξίες της δημοκρατίας, του πλουραλισμού, της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων, να σταθεί απέναντι στον λαϊκισμό, την τρομολαγνία, τα τείχη και τον απομονωτισμό.
Είναι, όμως, ακριβώς η ιστορία της Γερμανίας και εν μέρει η προσωπική ιστορία της κυρίας Μέρκελ, που πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην ύπαιθρο της Ανατολικής Γερμανίας, που βοηθούν. «Μας προστατεύει η τρομαχτική ιστορία μας. Δεν είναι εύκολο να πει κανείς: Ας κάνουμε τη Γερμανία σπουδαία ξανά» σχολίασε πρόσφατα ο Γιόσκα Φίσερ. Μπορεί κανείς να χρεώσει πολλά στην καγκελάριο.
Την εμμονή στη σκληρή λιτότητα και το αφήγημα για τους «τεμπέληδες του Νότου», που στις αρχές της κρίσης χρέους είχε προωθήσει, τα συνεχή «όχι» του Βερολίνου σε προτάσεις, όπως το ενιαίο σύστημα ασφάλισης καταθέσεων ή η έκδοση κοινών ευρωομολόγων, που θεωρούνται αναγκαία για μία πραγματική οικονομική και πολιτική ένωση.
Πιστώνεται όμως τη νηφαλιότητα και τη συνέπεια με την οποία στάθηκε απέναντι σε προκλήσεις όπως η προσφυγική κρίση και η απειλή της τρομοκρατίας.
Στην εποχή του φόβου και των ακροτήτων, αποφεύγει τη ρητορική του μίσους και του διχασμού, προασπίζεται σταθερά την ανοιχτή έναντι της κλειστής κοινωνίας, μένει σταθερή στις αξίες της.
«Αν ήμουν Γερμανός, θα την ψήφιζα. Δεν ξέρω, όμως, εάν αυτό αρκεί» είπε ο Μπαράκ Ομπάμα. Το ξέρουν και οι δύο ότι δεν αρκεί.
Ύστερα από 11 χρόνια στην εξουσία, η Μέρκελ εκπροσωπεί ένα σύστημα, στο οποίο όχι μόνο οι «ξεχασμένοι», οι «αφημένοι στην τύχη τους», αλλά ολοένα και περισσότεροι στρέφουν την πλάτη.
Αυτούς είναι που θα πρέπει να πείσει ότι η κυβέρνησή της έχει μάθει από λάθη και παραλείψεις, ότι αυτό που ζητούν δεν θα το βρουν στους «Τραμπ» της Ευρώπης.