Στη «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» ο Φίλιπ Pοθ παρουσίαζε ένα εναλλακτικό σενάριο. Στις αμερικανικές εκλογές του 1940 νικητής αντί του Ρούζβελτ ήταν ένας λαϊκιστής, εθνικιστής, φανατικός απομονωτιστής, ο Λίντμπεργγκ. Σε εκείνον τον κόσμο οι ΗΠΑ υπέγραφαν σύμφωνο φιλίας με το Γ’ Ράιχ, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Στη «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» ο Φίλιπ Pοθ παρουσίαζε ένα εναλλακτικό σενάριο. Στις αμερικανικές εκλογές του 1940 νικητής αντί του Ρούζβελτ ήταν ένας λαϊκιστής, εθνικιστής, φανατικός απομονωτιστής, ο Λίντμπεργγκ. Σε εκείνον τον κόσμο οι ΗΠΑ υπέγραφαν σύμφωνο φιλίας με το Γ’ Ράιχ.
Μία αμερικανική και παγκόσμια δυστοπία είχε περιγράψει και ο Φίλιπ Ντικ στο «Ο άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο». Υπήρξαν αρκετές αναλύσεις για τις αναλογίες των δύο μυθιστορημάτων με τη σημερινή πραγματικότητα, πριν και μετά την εκλογή Τραμπ. Ίσως να είχε αυτές κατά νου το «Der Spiegel», όταν παρουσίαζε τον Τραμπ ως φλεγόμενο κομήτη.
Ποια είναι η οπτική του νέου προέδρου για τη θέση των ΗΠΑ στον κόσμο και γιατί προκαλεί τρόμο; Μερίδα αναλυτών υποστηρίζει ότι ο Τραμπ δεν υπόσχεται κάτι ακραίο: επανεκκίνηση των σχέσεων με τη Ρωσία, κριτική στην Ευρώπη και στους συμμάχους του Κόλπου για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, απόσταση από τα προβλήματα των άλλων. Θα είναι ένας λιγότερο παρεμβατικός πρόεδρος και αυτό είναι καλό, επισημαίνουν.
Ξεχνούν ίσως ότι ο Τραμπ δεν αμφισβητεί απλώς το ΝΑΤΟ, αλλά τάσσεται υπέρ της μονομερούς δράσης. Και δεν καλεί απλώς τη Σαουδική Αραβία, την Ιαπωνία και τη Ν. Κορέα να πληρώσουν περισσότερα ή να φροντίσουν οι ίδιες την ασφάλειά τους, αλλά προτείνει να εξοπλιστούν με πυρηνικά. Και όταν λέει ότι θα αφήσει περιφερειακές δυνάμεις να ρυθμίσουν τα της περιοχής τους, ας μην ενθουσιαζόμαστε στην Ελλάδα. Γιατί περιφερειακή δύναμη είναι και η Τουρκία.
Και μπορεί ο άνθρωπος, που μπερδεύει την ιρανική μονάδα Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης με τους Κούρδους, να εξήγησε πρόσφατα ορθώς ότι η επέλαση του Ισλαμικού Κράτους δεν αντιμετωπίζεται χωρίς τη Ρωσία και τον Άσαντ, αλλά πριν από έναν χρόνο έλεγε ότι ο ίδιος θα «είχε τελειώσει» τον Σύρο πρόεδρο.
Θέλει επίσης να ακυρώσει τη συμφωνία με την Τεχεράνη, να κηρύξει οικονομικό πόλεμο στην Κίνα, να συμμαχήσει με τους Όρμπαν και Λεπέν στην Ευρώπη.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσα θα επιδιώξει και σε πόσα θα αναδιπλωθεί, εάν θα οδηγήσει σε δυστοπίες, όπως εκείνες των Ροθ και Ντικ, ή σε «μία από τα ίδια».
Η επιλογή των προσώπων που θα στελεχώσουν την κυβέρνησή του θα δείξει αν θα εξελιχθεί σε καταστροφικό κομήτη ή σε ακόμη έναν διάττοντα αστέρα.