Μοιάζει να έχει βγει κατευθείαν μέσα από κάποιο τηλεοπτικό ριάλιτι. Ήταν αουτσάιντερ. Είναι πολλά, αλλά κυρίως μια αντανάκλαση του φόβου απέναντι στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης, τη μετανάστευση και την πολυπλοκότητα του κόσμου. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τα πιθανά προβλήματα που φοβάται ότι θα σκάσουν με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μοιάζει να έχει βγει κατευθείαν μέσα από κάποιο τηλεοπτικό ριάλιτι. Ήταν αουτσάιντερ. Είναι πολλά, αλλά κυρίως μια αντανάκλαση του φόβου απέναντι στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης, τη μετανάστευση και την πολυπλοκότητα του κόσμου. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τα πιθανά προβλήματα που φοβάται ότι θα σκάσουν με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.
Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι ο ξεχασμένος πολίτης φοβάται το γνωστό περισσότερο από το άγνωστο, μπορεί να συνεχίσει να ζει στην παραμυθοχώρα κι ύστερα να αναρωτιέται γιατί οι «αχάριστοι», οι απογοητευμένοι, οι τσαντισμένοι των χαμηλών εισοδημάτων, οι εγκαταλελειμμένοι από το σύστημα, οι αποσυνάγωγοι, οι «ψεκασμένοι» δεν αντιλαμβάνονται τα «δώρα».
Μη ρωτήσετε τους ειδικούς στις εκλογικές αναμετρήσεις, τις δεξαμενές σκέψεις και τους ποικίλους ειδήμονες και αναλυτές των τάσεων της κοινής γνώμης, τους καλλιτέχνες, τους διανοούμενους, τους ΝΒΑers, τους χρηματοδότες, τους επενδυτές της Wall Street και τα hedge funds, που το είχαν λήξει το ματς της Τρίτης από τα αποδυτήρια.
Μη ρωτήσετε όσους πίστεψαν στα πονταρίσματα και δεν άκουσαν τα κακαρίσματα.
Μη ρωτήσετε τις Μαντόνες και τις πολιτικές πριμαντόνες, τους νομπελίστες και άλλους αρτίστες, αλλά ακούστε το αίτημα για αλλαγή. Για άλλη μια φορά, απεδείχθη ότι έχει σίγουρες αποδόσεις και κινητοποιεί. Ιδίως όταν η αίσθηση των «μικρών» είναι ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα που η μόνη επιλογή είναι να αλλάξουν όλα ριζικά. Από τον απρόβλεπτο μεγιστάνα;
Αυτός έγινε το όχημα για την πολιτική έκφραση της δυσφορίας, κυρίως της εργατικής τάξης των λευκών.
Αυτός έγινε το «δάκτυλο» που ύψωσαν όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι ελίτ τους εγκατέλειψαν.
Αυτός έγινε το κανάλι μέσω του οποίου διοχετεύτηκε η εκδίκηση του μέσου ανθρώπου. Ειρωνικό; Ένας άνθρωπος του συστήματος, καθόλου χαρισματικός, με αόριστες στην καλύτερη περίπτωση πολιτικές θέσεις, άκουσε ό,τι δεν άκουγαν οι ιθύνοντες.
Ειρωνικό; Τη μέρα που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου πέφτουν οι αντιστάσεις. Τώρα, χωρίς προφάσεις, μπαίνουμε σ’ άλλες φάσεις.