Δεν ήταν απλά μία νίκη του Τραμπ. Ήταν ο θρίαμβος του εκτραμπισμού της πολιτικής ζωής. Ήταν το πιο ηχηρό μήνυμα απέναντι σε ένα σύστημα, που ύστερα από μία μακρά περίοδο σταθερότητας και ευημερίας κλονίζεται σοβαρά. Είχαν προηγηθεί και άλλα.
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Δεν ήταν απλά μία νίκη του Τραμπ. Ήταν ο θρίαμβος του εκτραμπισμού της πολιτικής ζωής. Ήταν το πιο ηχηρό μήνυμα απέναντι σε ένα σύστημα, που ύστερα από μία μακρά περίοδο σταθερότητας και ευημερίας κλονίζεται σοβαρά. Είχαν προηγηθεί και άλλα. Η απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η επέλαση της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη, η ανάδειξη γραφικών- άλλοτε χρωματισμένων και άλλοτε απολιτίκ- λαϊκιστών σε πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής. Το αποτέλεσμα λοιπόν ίσως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Και εάν αύριο δούμε τον Νόρμπερτ Χόφερ πρόεδρο στην Αυστρία, την Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία και το AfD να συγκυβερνά στην Γερμανία, ούτε αυτό θα δικαιούμαστε να πούμε ότι μας εκπλήσσει.
Ο Τραμπ είχε από την πρώτη στιγμή πολλά ατού, τα οποία σε διαφορετική συγκυρία θα ήταν μειονεκτήματα. Δεν ήταν πολιτικός και αυτός στην εποχή , που έχει πια κυριαρχήσει το "όλοι τα ίδια είναι" είναι προσόν. Και μπορεί ως δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας και τηλεοπτικός σελέμπριτι να μην ήταν "ο υποψήφιος της διπλανής πόρτας", αλλά έχοντας απέναντί του σύσσωμη την ελίτ του πολιτικού, πνευματικού, οικονομικού κόσμου, πέτυχε να πείσει πολλούς ότι είναι ο "αντι-συστημικός" υποψήφιος, που τους εκφράζει.
Η εμφανέστατη απειρία και έλλειψη γνώσεων για τις εξελίξεις στη διεθνή σκηνή, οι "καινοφανείς" ιδέες, το θολό του όραμα για το ρόλο της Αμερικής στον κόσμο, τα κενά και οι αντιφάσεις στο οικονομικό πρόγραμμα, τα ρατσιστικά και σεξιστικά παραληρήματα- όλα ήρθαν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην δέσμευσή του να θωρακίσει πίσω από τείχη όσους όλα τα προηγούμενα χρόνια αισθάνθηκαν ότι έμειναν χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Το μότο του "Η Αμερική πρώτα" ήταν αυτό, που πολλοί- και ιδιαίτερα στους κόλπους της εργατικής τάξης= ήθελαν να ακούσουν.
Για πρώτη φορά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμοι οι Αμερικανοί εξέλεξαν έναν πρόεδρο με την δέσμευση να ανακόψει ή και ανατρέψει την παγκοσμιοποίηση, να κατευθυνθεί προς αυτό, που ο ίδιος ονομάζει "αμερικανοποίηση" και οι ειδικοί απομονωτισμό ή υπέρμετρο προσταστευτισμό.
Στην επινίκια ομιλία του υποσχέθηκε να φροντίσει τους "ξεχασμένους". Ποιοι είναι αυτοί; Μα αυτοί που του χάρισαν τη νίκη. Είναι αυτοί που δεν κατάφεραν να εισπράξουν τα οφέλη του διεθνούς εμπορίου και της παγκοσμιοποίσης, αυτοί που δεν πέτυχαν ποτέ να συνέλθουν από το σοκ της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης. Είναι αυτοί που κουράστηκαν από τις συστάσεις ειδικών και που τελικά ήταν έτοιμοι να ψηφίσουν οτιδήποτε άλλο, οσοδήποτε ακραίο, γραφικό, απρόβλεπτο, εκτός από εκείνο, που θα τους υποδείκνυε το "σύστημα". Και κάπως έτσι ο επιχειρηματίας των χρεοκοπιών έγινε πρόεδρος, σε μία εκλογή που χτυπάει καμπανάκι για τη "χρεοκοπία" του συστήματος της Δύσης.