Βαρέθηκα ν’ ακούω για ανασχηματισμούς και να λαχταρώ από τους αυτοσχεδιασμούς. Δεν ξέρω αν το ανακάτεμα της τράπουλας είναι η τελευταία σφαίρα στο όπλο του πρωθυπουργού, ούτε αν οι αλλαγές θα φέρουν αποτέλεσμα, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Βαρέθηκα ν’ ακούω για ανασχηματισμούς και να λαχταρώ από τους αυτοσχεδιασμούς. Δεν ξέρω αν το ανακάτεμα της τράπουλας είναι η τελευταία σφαίρα στο όπλο του πρωθυπουργού, ούτε αν οι αλλαγές θα φέρουν αποτέλεσμα.
Ξέρω, όμως, ότι από το 2009 κανένας ανασχηματισμός δεν ήταν ικανός ελιγμός ν’ αντιστρέψει το κλίμα. Οι αναλογίες, οι ισορροπίες και το παιχνίδι με τις καρέκλες αποδείχτηκε ότι ενδιέφεραν τον ανεμοδαρμένο πολίτη όσο ενδιαφέρει ένα άδειο ιχθυοπωλείο μια γάτα.
Στις 7 Ιανουαρίου 2009, λιγωμένοι από τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, συζητούσαμε γι’ αυτούς που φεύγουν και αυτούς που μένουν. Έφυγαν τελικώς όλοι τον Οκτώβριο. Ο ανασχηματισμός δεν σώζει από μια κρίση, που δεν προκύπτει από την επίθεση μιας στιβαρής αντιπολίτευσης, αλλά από ενδογενή αίτια, αργά αντανακλαστικά, ολιγωρία και νωθρότητα.
Ο ανασχηματισμός δεν σώζει, χρόνο αγοράζει. Το 2009 εννέα μήνες, το 2011 πέντε μήνες (17 Ιουνίου του 2011 η νέα σύνθεση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, που άντεξε μέχρι ν’ αναλάβει ο τεχνοκράτης Λουκάς Παπαδήμος), το 2014 έξι μήνες (9 Ιουνίου 2014 ο δεύτερος ανασχηματισμός της συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, ενώ έναν χρόνο νωρίτερα έγινε ο αναγκαστικός, λόγω αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ από το σχήμα).
Ειδική περίπτωση ο ανασχηματισμός τον Ιούλιο του 2015, όπως άλλωστε και όλο το έτος. Με κυβέρνηση χωρίς τους «αντάρτες» της Αριστερής Πλατφόρμας και με τον Χαϊκάλη αρμόδιο για θέματα κοινωνικών ασφαλίσεων, ο πρωθυπουργός πήγε σε κάλπες και ύστερα άρχισαν να ομολογούνται αυταπάτες.
Με τούτα δεν υποτιμώ τις αλλαγές σε πρόσωπα ή σε δομές, αλλά η πρόσφατη ιστορία με προσγειώνει για την πορεία. Σάμπως δεν το ξέρουμε; Οι επανεκκινήσεις από τη φύση τους δεν είναι ούτε καλές, ούτε κακές και κυρίως δεν εγγυώνται επιτυχή κατάληξη. Ιδίως όταν υπάρχει αυτή η διαβολεμένη αίσθηση ότι είναι πολύ περιορισμένο το φάσμα των επιλογών.