Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων αλλά και η Ένωση Διοικητικών Δικαστών εξέφρασαν την ανησυχία τους για την «κατάντια στην οποία διολισθαίνουν τα δημόσια ήθη» και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επισημαίνει ότι «η παραβίαση, δια της δημοσίευσης, του σκληρού πυρήνα της ιδιωτικότητας μας καθιστά όλους “εκβιάσιμους” ανά πάσα στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να προβαίνουμε σε καμία αξιόποινη ή αξιόμεμπτη συμπεριφορά», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων αλλά και η Ένωση Διοικητικών Δικαστών εξέφρασαν την ανησυχία τους για την «κατάντια στην οποία διολισθαίνουν τα δημόσια ήθη» και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επισημαίνει ότι «η παραβίαση, δια της δημοσίευσης, του σκληρού πυρήνα της ιδιωτικότητας μας καθιστά όλους “εκβιάσιμους” ανά πάσα στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να προβαίνουμε σε καμία αξιόποινη ή αξιόμεμπτη συμπεριφορά».
Αν ρωτήσετε, όμως, τον περιώνυμο μέσο πολίτη, αυτόν της διπλανής πόρτας, στην «καλύτερη» περίπτωση αντιμετωπίζει με αδιαφορία την υπόθεση της δημοσιοποίησης προσωπικών δεδομένων ανώτατου δικαστή, ακόμη και μετά τη θύελλα αντιδράσεων, και στη χειρότερη με φθόνο.
Αυτό είναι εξίσου ανησυχητικό για την ποιότητα της Δημοκρατίας με το φακέλωμα από ανθρωπάρια στις πιο εξομολογητικές ώρες, από το τράβηγμα της κουρτίνας, από το προσωπείο του σκανδάλου, από τους πρόθυμους να κρεμάσουν στα μανταλάκια ονόματα, από την εκμετάλλευση των «αποκαλύψεων», από τις παρακολουθήσεις (ποιος και -κυρίως- γιατί και μάλιστα προ διετίας), από τη διοχέτευση των προϊόντων υποκλοπής ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, από την αόρατη και διαρκή απειλή διαπόμπευσης και εξευτελισμού, από τη χρονική στιγμή της δημοσιοποίησης, που μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι... από... από...
Όταν ο πολίτης δεν σαστίζει με τις μαγαρισιές ή «τα ψυχολογικά συμπτώματα πειναλέων, που γυρεύουν να φάει ο ένας τον άλλον», όταν δεν ξαφνιάζεται που όσο και να εναλλάσσεται το «ροζ» και το «κίτρινο», μαύρο είναι το αποτέλεσμα, μια υπόθεση άθλιου εκβιασμού, εξαιρετικά δυσοίωνη για τον δημόσιο βίο, όταν δεν εκπλήσσεται με ό,τι στραβό συμβαίνει, και το θεωρεί περίπου ως φυσιολογική εξέλιξη των προηγούμενων, αλλά δυστυχώς και των επόμενων, όταν έχει εθιστεί στην ιδέα ότι αυτή είναι η εξουσία, η όποια εξουσία, όταν έχει συνηθίσει στη «χωματερή» του δημόσιου βίου, δεν του τυραννά τα ρουθούνια, τα πνευμόνια, την καρδιά. Ας ελπίσουμε ότι δεν έχουμε φτάσει τουλάχιστον στο σημείο η δυσωδία να μας φαίνεται κολόνια. Και μη χειρότερα...