Το ΑΕΠ ισούται με το άθροισμα της ετήσιας κατανάλωσης, των επενδύσεων και του αποτελέσματος που προκύπτει αν από τις εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών, αφαιρεθούν οι εισαγωγές, γράφει ο Θάνος Τσίρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Το ΑΕΠ ισούται με το άθροισμα της ετήσιας κατανάλωσης, των επενδύσεων και του αποτελέσματος που προκύπτει αν από τις εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών, αφαιρεθούν οι εισαγωγές.
Λαμβάνοντας υπ' όψιν αυτή τη βασική γνώση της οικονομικής επιστήμης εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος ότι η ανάπτυξη μιας οικονομίας μπορεί να προέλθει είτε από τη μεγάλη αύξηση της κατανάλωσης -συνέβη κατά κόρον στην Ελλάδα μέχρι και το 2008- είτε από την τόνωση των επενδύσεων και των εξαγωγών.
Αυτή η τόνωση επενδύσεων και εξαγωγών είναι το ζητούμενο για τη σημερινή κυβέρνηση, η ο-ποία στήριξε έναν προϋπολογισμό στην πρόβλεψη ότι η οικονομία θα αναπτυχθεί το επόμενο έτος με 2,7%.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι επιμέρους εκτιμήσεις για το πώς θα φτάσουμε στον πολυπόθητο στόχο: H ιδιωτική κατανάλωση θα ενισχυθεί 1,8%, η δημόσια θα υποχωρήσει 0,3%, θα τονωθούν οι επενδύσεις τουλάχιστον 9,1%, ενώ οι εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών θα «τρέξουν» με μεγαλύτερο ρυθμό απ’ ό,τι οι εισαγωγές.
Τις συμμερίζονται αυτές τις εκτιμήσεις και οι αναλυτές του ΔΝΤ -η πρόβλεψη του επικεφαλής οικονομολόγου ήταν καλύτερη ακόμη και απ’ αυτή της ελληνικής κυβέρνησης-, τις συμμερίζονται και οι αναλυτές της Ε.Ε.
Έστω, λοιπόν, ότι επιβεβαιώνονται όλοι, ελληνική κυβέρνηση, ΔΝΤ και Ε.Ε., και το ΑΕΠ εκτοξεύεται το 2017 κατά 6 δισ. ευρώ, ακόμη και με τη λογική του «συμπιεσμένου ελατηρίου» (σ.σ.: όταν μια οικονομία συμπιέζεται επί πολλά χρόνια, κάποια στιγμή αντιδρά ανοδικά). Στο μείζον ερώτημα του πώς θα διαχυθεί αυτή η ανάπτυξη στην κοινωνία μπορεί να δοθεί απάντηση;
Δυστυχώς για την κυβέρνηση, αλλά και για τους πολίτες, η επιστροφή στον θετικό ρυθμό που στηρίζεται σε επενδύσεις και εξαγωγές χρειάζεται χρόνο για να γίνει αντιληπτή από τους πολλούς (σ.σ.: π.χ., αύξηση θέσεων εργασίας, αποδοχών κ.λπ.).
Πλατιές κοινωνικές ομάδες -δικαιούχοι του ΕΚΑΣ που εξακολουθούν να εισπράττουν το επίδομα, αλλά θα το χάσουν, συνταξιούχοι που θα λάβουν σύνταξη χηρείας, ιδιοκτήτες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ελεύθεροι επαγγελματίες με ατομικό εισόδημα άνω των 15.000-20.000 ευρώ- θα βιώσουν τις αρνητικές συνέπειες των μέτρων και δεν θα αντιληφθούν την αύξηση του ΑΕΠ.
Το ίδιο θα συμβεί και για ευρύτατες ομάδες που θα κληθούν να πληρώσουν το καινούργιο πακέτο των έμμεσων φόρων ή τους αυξημένους φόρους εισοδήματος.
Είναι ξεκάθαρο ότι το ζητούμενο για την κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι μόνο η επιστροφή στην ανάπτυξη, αλλά και η διαχείρισή της. Διαφορετικά η κοινωνική δυσαρέσκεια θα συνεχίσει να… αναπτύσσεται.