'Eνα από τα πολλά παρεπόμενα της κρίσης που σοβεί στην πατρίδα είναι και η έντονη και βαθιά απονομιμοποίηση της πολιτικής και των πολιτικών. Το πολιτικό προσωπικό θεωρήθηκε συλλήβδην και αδιακρίτως υπεύθυνο για τα δεινά που μας ταλανίζουν, κάτι που συστηματικά επιδίωξε και κατάφερε να επιβάλει στην κοινή συνείδηση η ακροδεξιά και η ακροαριστερή ρητορική, γράφει ο Δ. Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
'Eνα από τα πολλά παρεπόμενα της κρίσης που σοβεί στην πατρίδα είναι και η έντονη και βαθιά απονομιμοποίηση της πολιτικής και των πολιτικών. Το πολιτικό προσωπικό θεωρήθηκε συλλήβδην και αδιακρίτως υπεύθυνο για τα δεινά που μας ταλανίζουν, κάτι που συστηματικά επιδίωξε και κατάφερε να επιβάλει στην κοινή συνείδηση η ακροδεξιά και η ακροαριστερή ρητορική.
Όχι ότι το πολιτικό προσωπικό της Μεταπολίτευσης δεν έχει αυτονόητες ευθύνες και δεν βαρύνεται με πράξεις και παραλείψεις. Σε μια Δημοκρατία, όμως, η ευθύνη ξεκινά από τον Πρώτο Πολίτη της και φτάνει έως και τον τελευταίο ψαρά του Καστελλόριζου.
Σήμερα αυτοί που ενορχήστρωσαν την εκστρατεία κατασυκοφάντησης της πολιτικής και των πολιτικών αντιπάλων τους βρίσκονται είτε στο ακραία δεξιό άκρο της αίθουσας του βουλευτηρίου είτε στα υπουργικά έδρανα. Και από εκεί συνεχίζουν να ασχημονούν. Από την ακροδεξιά απόφυση δεν υπάρχουν άλλες απαιτήσεις. Η νεαντερτάλεια σκέψη τους συναρθρώνεται με τη βαρβαρότητα των πράξεών τους.
Από μια «κυβέρνηση της Αριστεράς», όμως, άλλες ήταν οι προσδοκίες εκείνων τουλάχιστον που την ψήφισαν. Είναι φανερό πλέον. Δεν αποτελούν τομή, αλλά συμπύκνωση όλων των σκοτεινών - θλιβερών πλευρών της Μεταπολίτευσης που μας έφεραν ως εδώ. Τις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα έχουν αναδειχτεί μείζονα ζητήματα, ο συνδυασμός των οποίων, αν δεν υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση, μπορεί να οδηγήσει σε εθνική περιπέτεια ασύλληπτων διαστάσεων.
Στην Τουρκία, ο Ερντογάν αναρριπίζει τις σημαίες του οθωμανικού μεγαλείου, επιδιώκοντας να επιβάλει την αναθεωρητική ατζέντα του ερήμην του διεθνούς δικαίου, των συνθηκών και των συμβάσεων που ορίζουν το status quo στη γειτονιά μας. Στα Τίρανα ο παραλογισμός των Τσάμηδων βρήκε το ευήκοον ους του Αυστριακού επιτρόπου Γιοχάνες Χαν και ονειρεύεται εδαφικές αναπροσαρμογές και επεκτάσεις στην Ήπειρο.
Στην Κύπρο εκβιάζονται εξελίξεις που θα ακυρώνουν το κεκτημένο της ένταξής της στην Ε.Ε., ενσωματώνοντας τα τετελεσμένα του Αττίλα στην όποια λύση. Η πλημμυρίδα μεταναστών / προσφύγων και η διαπιστωμένη ανικανότητα ημών και εταίρων στη διαχείρισή της είναι θρυαλλίδα στα θεμέλια του έθνους.
Η έκθεση του ΔΝΤ περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον για την πατρίδα μας, μια Ελλάδα με μόλις 7,5 εκατ. απέναντι σε μια Τουρκία 90 εκατ. ψυχών. Πώς αντιδρά απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις η κυβέρνηση; Προετοιμάζεται για την επόμενη λασπομαχία στη Βουλή, υπό τον τίτλο «προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τη διαπλοκή»!
Και εν τω μεταξύ με τους ντελάληδες της προειδοποιεί, απειλεί και ενορχηστρώνει σκηνικό διώξεων. Τούτων δοθέντων, το ερώτημα είναι ένα: Μας πρέπουν τέτοιοι αρχιερείς;