Εκτιμώντας τη διαδικασία δημοπράτησης των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών με ποδοσφαιρικούς όρους, ήταν ένα παιχνίδι που κερδήθηκε με γκολ από τα αποδυτήρια, γράφει ο Δ. Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Εκτιμώντας τη διαδικασία δημοπράτησης των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών με ποδοσφαιρικούς όρους, ήταν ένα παιχνίδι που κερδήθηκε με γκολ από τα αποδυτήρια. Αντιμετωπίζοντάς την με όρους της τρέχουσας πολιτικής, η οποία παραμένει ένα πολύ σκληρό παίγνιο, πρόκειται για μια σημαντική πολιτική και επικοινωνιακή νίκη της κυβέρνησης και του επιτελείου που σχεδίασε και υλοποίησε τη διαδικασία.
Πριν ακόμη σβήσει ο «αχός της μάχης», η κυβέρνηση έσπευσε στο ανώτατο επίπεδό της να υπενθυμίσει τη συντριπτική υπεροχή της στη διαχείριση των εντυπώσεων, δεσμευόμενη ότι το υψηλό αντίτιμο των αδειών θα καταλήξει στις τσέπες αναξιοπαθούντων πολιτών, αλλά και να υπομνήσει πως η αδειοδότηση ήταν συμβατική υποχρέωση απορρέουσα από το πρώτο μνημόνιο, την οποίαν «οι κυβερνήσεις της διαπλοκής» δεν υλοποίησαν.
Όσο δε, η αντιπολίτευση θα προσπαθεί να εξηγήσει ότι το μοίρασμα των 246 εκατ. ευρώ δεν βγάζει κανέναν στο ξέφωτο, το Μέγαρο Μαξίμου θα θηρεύει εντυπώσεις. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος -το μόνο που μετράει στην πολιτική- και παρά τις εύλογες, δίκαιες και βάσιμες επιφυλάξεις, τόσο για τη νομιμότητα όσο και για τις ουσιαστικές συνέπειες του αποτελέσματος που προέκυψε από τη διαδικασία, η κυβερνώσα ομάδα απέδειξε ότι διαθέτει συντριπτική υπεροχή σε στρατηγικούς και τακτικούς χειρισμούς έναντι της αντιπολίτευσης.
Το Μέγαρο Μαξίμου επέτυχε μια βαθιά ανακατανομή ισχύος στο τηλεοπτικό τοπίο, τηρώντας τους τύπους μιας διαδικασίας, που διεξήχθη στο «φως της ημέρας», με όρους αποδεκτούς απ, όσους συμμετείχαν, και στην υιοθέτηση της οποίας τη διευκόλυνε η πολιτική ευήθεια της αντιπολίτευσης.
Η αποχή από τη διαδικασία εμβληματικών προσώπων του επιχειρηματικού-εκδοτικού χώρου και η αποτυχία τους να εξασφαλίσουν άδεια, που δικαίως ή αδίκως είχαν συνδεθεί με προσπάθειες επηρεασμού και ελέγχου των πραγμάτων στη χώρα, ενισχύει αφάνταστα την κυβερνητική ρητορική, περί «πλήγματος στη διαπλοκή». «Χιτσκοκική», όπως την περιέγραψε ο Κ. Κιμπουρόπουλος του ΣΚΑΪ ή όχι, η διαδικασία και το αποτέλεσμά της δίνει ανάσες σε μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει την καθημερινώς εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και εξασφαλίζει περιθώρια ελιγμών, έστω και εφήμερα.
Αλλά, στην εποχή των μνημονίων, η πολιτική κατάντησε υπόθεση «μεροδούλι-μεροφάι». Ακόμη και χθες, η αντιπολίτευση -κυρίως η Ν.Δ.- έδειξε να μην έχει καταλάβει τι συνέβη.
Η κωλυσιεργία της να συγκροτηθεί το ΕΣΡ επέτρεψε στο Μέγαρο Μαξίμου, εκδηλώνοντας τον... πηγαίο βολονταρισμό του, να λύσει το ζήτημα κατά τις επιθυμίες του. Βέβαια, στην περιφέρεια του τυφώνα κινδυνεύουν να χαθούν θέσεις εργασίας εκατοντάδων ανθρώπων, αλλά αυτό, όπως έλεγε σε άλλες, πιο αιματηρές περιόδους ο «πατερούλης» Στάλιν, «είναι απλώς στατιστική».