Περισσότερες δαπάνες στις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες διαθέτουν δημοσιονομικό «χώρο», ζητεί η ΕΚΤ, σε έκθεσή της για τη νομισματική πολιτική της Ένωσης, καθώς έτσι θα αυξηθεί η καταναλωτική ζήτηση, με αποτέλεσμα την ενίσχυση των εξαγωγών των χωρών της περιφέρειας.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Περισσότερες δαπάνες στις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες διαθέτουν δημοσιονομικό «χώρο», ζητεί η ΕΚΤ, σε έκθεσή της για τη νομισματική πολιτική της Ένωσης, καθώς έτσι θα αυξηθεί η καταναλωτική ζήτηση, με αποτέλεσμα την ενίσχυση των εξαγωγών των χωρών της περιφέρειας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Φραγκφούρτη αξιώνει αύξηση των δαπανών στις χώρες του «πυρήνα», όπως η Γερμανία, και έχουμε βάσιμους λόγους να εικάσουμε ότι δεν θα είναι και η τελευταία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται φωνές για τον περιορισμό της κυριαρχίας του γερμανικού μοντέλου, που παίζει χωρίς αντίπαλο και προκαλεί ανισορροπίες στη ζώνη του ευρώ. Στην αρχή της κρίσης, το 2010, η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ, το είπε καθαρά: το πλεόνασμα της Γερμανίας ενδέχεται να αποβεί αβάσταχτο για τους γείτονές της.
Είναι δυνατόν να κατηγορείς ταύρο διότι έχει κέρατα;
H τόνωση της ζήτησης προσκρούει στον πυρήνα της γερμανικής προσέγγισης, σύμφωνα με την οποία αποδοχή υψηλότερου πληθωρισμού θα υπέσκαπτε την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας και άρα θα έβαζε τέλος στο «θαύμα» της γερμανικής αγοράς εργασίας, η οποία έχει φτάσει να λειτουργεί σχεδόν σε επίπεδα πλήρους απασχόλησης, βεβαίως με ένα πολύ υψηλό ποσοστό εργαζόμενων φτωχών.
Φτωχή μνήμη έχουν όσοι δεν θυμούνται πως η ανησυχία για την ανισορροπία πάει πίσω στο 1944 και το Μπρέτον Γουντς, όπου αυτός που είχε τα πλεονάσματα, δηλαδή οι ΗΠΑ, δεν ήθελαν ν’ ακούσουν κουβέντα για συστηματική ανακύκλωση των πλεονασμάτων των πλεονασματικών χωρών υπό μορφήν παραγωγικών επενδύσεων στις ελλειμματικές χώρες.
Ο Κέινς ηττήθηκε. Οι ΗΠΑ έφεραν το παιχνίδι στα μέτρα τους, αν και συμφώνησαν στο «κούρεμα» χρέους της Γερμανίας και έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο Μάρσαλ, όχι όμως για την καλή τους την ψυχή, αλλά επειδή υπήρχε μια σημαντικότερη απειλή.
Συμπέρασμα: Χωρίς «βαρβάρους», μην περιμένετε ν’ ανακαλύψει η Γερμανία τη δημοσιονομική επέκταση και να πάρει το παιχνίδι εξουσίας για τη φύση της Ευρωζώνης άλλη έκταση.