Όλοι μιλάμε -και στους μήνες που έρχονται θα μιλάμε ακόμη περισσότερο- για το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας. Το πασίδηλα ΜΗ βιώσιμο, που ακόμη και όσοι παλιότερα βέλαζαν: «βιώσιμο είναι! βιώσιμο!» αναγνωρίζουν ότι δεν μπορεί να μείνει χωρίς αληθινή αντιμετώπιση. Για το ελληνικό χρέος και την ελάφρυνσή του ή την αναδιάταξή του, ώστε να καταστεί εξυπηρετήσιμο. Για τις άμεσες προοπτικές και τη σπουδαία δουλειά που γίνεται στον ESM ώστε να μετακινηθούν λήξεις με επιμήκυνση των ωριμάνσεων και να μπουν οροφές στα επιτόκια.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Όλοι μιλάμε -και στους μήνες που έρχονται θα μιλάμε ακόμη περισσότερο- για το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας. Το πασίδηλα ΜΗ βιώσιμο, που ακόμη και όσοι παλιότερα βέλαζαν: «βιώσιμο είναι! βιώσιμο!» αναγνωρίζουν ότι δεν μπορεί να μείνει χωρίς αληθινή αντιμετώπιση. Για το ελληνικό χρέος και την ελάφρυνσή του ή την αναδιάταξή του, ώστε να καταστεί εξυπηρετήσιμο. Για τις άμεσες προοπτικές και τη σπουδαία δουλειά που γίνεται στον ESM ώστε να μετακινηθούν λήξεις με επιμήκυνση των ωριμάνσεων και να μπουν οροφές στα επιτόκια.
Για την ετήσια οροφή 15% του ΑΕΠ προς κάλυψη ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών (μαζί και με τα έντοκα, εννοείται). Για «διώξιμο» μετά το 2044 των όποιων ποσών δεν χωρούν σ’ αυτήν τη λογική «εξυπηρετησιμότητας».
Όμως, όλα αυτά τα ενδιαφέροντα και εμπνευσμένα, που δικαίως η κυβέρνηση τα προσδοκά ώστε να ξαναπιαστεί ειλικρινέστερα το νήμα που οι «εταίροι» της Ελλάδας εγκατέλειψαν, παρά τις συμφωνίες του Νοεμβρίου 2012, όταν επετεύχθη μεν το διαβόητο πρωτογενές πλεόνασμα του 2013, όχι όμως και με τρόπο αξιόπιστο και ολοκληρωμένο με μεταρρυθμίσεις (η αληθινή τραγωδία της εποχής Σαμαρά/Στουρνάρα), προκειμένου να αποκομίσει τώρα το ελπιζόμενο πολιτικό όφελος από το ότι «εγκαθίσταται η χώρα σε μια νέα εποχή», όλα αυτά θα έχουν θεωρητικό μόνο ενδιαφέρον άμα δεν αντιμετωπιστεί το θέμα του εσωτερικού χρέους. Άμα δεν ξεκινήσει πάντως να αντιμετωπίζεται, αντί να σκουπίζεται κάτω από το χαλί όπως μέχρι τώρα.
Δείτε: σκαλώνει πάλι, και φαίνεται ότι σκαλώνει επικίνδυνα το πλέγμα των ρυθμίσεων των ληξιπρόθεσμων προς το Δημόσιο (υπό τις διάφορες μορφές του: Εφορία, Ασφαλιστικά Ταμεία κοκ), με την αντίσταση της τρόικας σε κάθε ιδέα να επανέλθει η ρύθμιση των 100 δόσεων.
Η αντίσταση αυτή έκανε τον Τρύφωνα Αλεξιάδη να εξηγεί ευθέως πως «πρέπει να καταλάβουμε ότι δόθηκε μια δυνατότητα για τα παλαιά χρέη [...] οι πολίτες πρέπει να ρυθμίζουν τα νέα χρέη με βάση τις [τωρινές] δυνατότητες του νόμου [των 12 ή 24 δόσεων]». Και τούτο, την ημέρα περίπου που ο ΟΑΕΕ με εγκύκλιο ξανάνοιγε τη δυνατότητα των 100 δόσεων για αυτήν την πτυχή των οφειλών...
Εν τω μεταξύ, «ψίχουλα» φαίνεται ότι προέκυψαν από κατασχέσεις -σε άνω των 150.000 τραπεζικών λογαριασμών!-, τη στιγμή που οι μηνιαίες νέες οφειλές ξεπερνούν το 1,1 δισ., αφού στο α’ 6μηνο είχαμε 6,8 δισ. νέες οφειλές, λόγος για τον οποίο μεθοδεύονται πλειστηριασμοί ακινήτων, ή ακόμη και προληπτικές κατασχέσεις (σε περίπτωση «στρατηγικών κακοπληρωτών») προτού καταστούν ληξιπρόθεσμες οι οφειλές. Εδώ, είτε το δέχονται οι αρμόδιοι και η τρόικα είτε όχι, υπάρχει πρώτα-πρώτα η γνώριμη βαριά υποκρισία: ξεπεράσαμε, λέει, τα 90 δισ. σε συσσωρευμένες οφειλές προς το Δημόσιο και τα 16,5 δισ. προς ασφαλιστικά ταμεία. Ζαλιστικό!
Όμως τουλάχιστον τα 40 δισ. από τα πρώτα και -πιστέψτε μας- κάπου 5 δισ. από τα δεύτερα είναι γνωστόν ότι ουδέποτε θα εισπραχθούν. Ούτε της ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ Χρηματιστηριακή το τερατώδες πρόστιμο «για να σωθούν τα προσχήματα» της εποχής των κουμπάρων, ούτε της Πειραϊκής-Πατραϊκής ή του Μινιόν τα οφειλόμενα, ούτε κυρίως και των δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων που έχουν αφανιστεί ή των επαγγελματιών που βούλιαξαν τα χρέη προς εφορία και οι εισφορές έχει νόημα να γράφονται και να ξαναγράφονται. Μόνο και μόνο για να «βγαίνουν» πρωτοσέλιδα.
Αντίστοιχα, στα «κόκκινα» δάνεια προς τις τράπεζες -επιχειρηματικά πρώτα και ύστερα τα ενυπόθηκα στεγαστικά- και μάλιστα τώρα που αποκαλύφθηκε η πατέντα του διαχωρισμού των NPLs από τα NPEs, δηλαδή η μετάβαση στις «μη εξυπηρετούμενες εκθέσεις / exposures» για forborne μη εξυπηρετούμενα δάνεια τα οποία τεχνητά θεωρήθηκαν κάποια στιγμή ενήμερα πλην... τακτικά πλέον δεν εξυπηρετούνται, οδηγείται ο κόμπος στο χτένι.
Το να μιλάμε και να ξιφουλκούμε για αφελληνισμό των τραπεζών ή να παίζουμε τις κουμπάρες με τις διοικήσεις των συστημικών, έχει πλέον ελάχιστο νόημα.
Και στο σκέλος του εσωτερικού χρέους με δημόσιο χαρακτήρα (Δημόσιο+Ταμεία) και σε εκείνο με ιδιωτικό (Τράπεζες) χρειάζεται μια μεγάλη δόση πικρής ειλικρίνειας -τα αληθινά μεγέθη!- και ύστερα, μέσα σ’ ένα 6μηνο όμως, πάγιο σύστημα ρυθμίσεων και εφαρμογή.
Aκόμη και bad bank με 25-30 δισ. ευρώ (όσο το άνοιγμα της Μοnte dei Paschi di Siena! - η Ελλάδα είναι μικρή συγκριτικά) θα είχε νόημα, ώστε να ξεκολλήσει η συζήτηση. Αλλιώς... το εσωτερικό χρέος θα μας εκτροχιάσει, πριν από το εξωτερικό.