Η αγωνία του οικονομικού επιτελείου για την επίτευξη των μνημονιακών στόχων είναι γνωστή, όπως άλλωστε ότι λαμβάνει κάθε πρόσφορο μέτρο για να καταφέρει να εισπράξει φόρους, πρόστιμα και χρέη, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Η αγωνία του οικονομικού επιτελείου για την επίτευξη των μνημονιακών στόχων είναι γνωστή, όπως άλλωστε ότι λαμβάνει κάθε πρόσφορο μέτρο για να καταφέρει να εισπράξει φόρους, πρόστιμα και χρέη.
Το πρόβλημα όμως για όλη την αγορά είναι ότι λειτουργεί πάντα με δύο μέτρα και δύο σταθμά, όσον αφορά τις οφειλές από και προς το Δημόσιο. Ναι μεν ζητάει μετ’ επιτάσεως από τους οφειλέτες, μικρούς και μεγάλους, να βρουν τρόπο να εξοφλήσουν ή να ρυθμίσουν τα χρέη τους, όμως δεν κάνει το ίδιο για τα χρέη που έχει το Δημόσιο προς τους πολίτες, ή οι ΔΕΚΟ προς το Δημόσιο.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα «φέσια» προς τους ιδιώτες προσεγγίζουν τα 6 δισ. ευρώ, οι επιστροφές του ΦΠΑ καθυστερούν μέχρι και 5 χρόνια, ενώ οι συνολικές εκκρεμείς επιστροφές φόρων υπολογίζονται σε 1,3 δισ. ευρώ.
Με την κατάσταση που επικρατεί είναι απολύτως φυσιολογικό ακόμη και οι υγιείς επιχειρήσεις να αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρά προβλήματα ρευστότητας, με ό,τι φυσικά αυτό συνεπάγεται, όχι βέβαια για την ανταγωνιστικότητά τους, αλλά πρωτίστως για την επιβίωσή τους με όλες τις επακόλουθες συνέπειες και στην αγορά εργασίας.
Παρ’ όλα αυτά οι αρχές συνεχίζουν με αμείωτη ένταση το «σαφάρι» των διώξεων και κατασχέσεων. Κι αν το Δημόσιο έχει τόσα «όπλα» για να επιδιώξει την είσπραξη όσων του χρωστάνε, το ερώτημα είναι πώς, από την πλευρά τους, οι ιδιώτες, οι επιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες μπορούν να αμυνθούν και να απαιτήσουν τα χρήματα που τους οφείλει το Δημόσιο;
Δυστυχώς, δεν μπορούν. Μόνη τους ελπίδα είναι η δεσμευτική αναφορά του 3ου μνημονίου για την εξόφληση των χρεών του Δημοσίου έως τον Ιούνιο του 2017, μια διαδικασία που ξεκίνησε από τον προηγούμενο μήνα, αλλά για να συνεχιστεί επιτυχώς προϋποθέτει επιτυχείς αξιολογήσεις και λήψη των υπολειπόμενων δόσεων.
Ίσως όμως θα μπορούσαν να υπάρξουν βιώσιμες λύσεις για όλους, εάν το υπουργείο Οικονομικών φρόντιζε με την ίδια σπουδή και ένταση που κυνηγά τους οφειλέτες του, φυσικά και νομικά πρόσωπα, να στρέψει τα «πυρά» του και κατά των ΔΕΚΟ που του οφείλουν ποσά κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα. Διότι όπως πιστοποιούν και τα επίσημα στοιχεία της ΓΓΔΕ, στο τέλος Ιουνίου τα χρέη ΔΕΚΟ - δημοτικών επιχειρήσεων διαμορφώνονταν στα 8,059 δισ. ευρώ.
Η είσπραξη δε μέρους αυτών θα ήταν σανίδα σωτηρίας για τα έσοδα του προϋπολογισμού, θα απέτρεπε οποιοδήποτε ενδεχόμενο ενεργοποίησης του «κόφτη» δαπανών, ενώ υπό προϋποθέσεις θα συνέβαλε και στη «χαλάρωση» της σκληρής φορολογικής πολιτικής. Αυτονόητα όλα σε ένα κράτος δικαίου...