Mag
Παρασκευή, 12 Αυγούστου 2016 13:55

Στόλισαν τον ουρανό τα «πεφταστέρια»

Η πιο εντυπωσιακή βροχή από «πεφταστέρια» του καλοκαιριού, οι διάττοντες Περσείδες, κορυφώθηκε αργά το βράδυ της Πέμπτης προς ξημερώματα Παρασκευής, «στολίζοντας» τον νυχτερινό ουρανό του βορείου ημισφαιρίου.

Η πιο εντυπωσιακή βροχή από «πεφταστέρια» του καλοκαιριού, οι διάττοντες Περσείδες, κορυφώθηκε αργά το βράδυ της Πέμπτης προς ξημερώματα Παρασκευής, «στολίζοντας» τον νυχτερινό ουρανό του βορείου ημισφαιρίου.

Όσοι άντεξαν το ξενύχτι, είχαν την ευκαιρία να δουν το θεαματικό αστρονομικό φαινόμενο, με τα μετέωρα να εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με ταχύτητα που άγγιζε τα 210.000 χιλιόμετρα την ώρα, σύμφωνα με το Euronews, πριν καούν αφήνοντας πίσω τους μακριές πύρινες «ουρές».

Σε διάφορες γωνιές της Ευρώπης -και όχι μόνο- φωτογράφοι κατέγραψαν εντυπωσιακές εικόνες των Περσείδων, που αποτελούν μια από τις πιο εντυπωσιακές βροχές διαττόντων του έτους, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι γρήγορα και φωτεινά.

Ανάλυση της NASA για τα έτη 2008-2013 έδειξε πως οι Περσείδες παράγουν περισσότερα φωτεινά μετέωρα από κάθε άλλη βροχή διαττόντων. Εμφανίζονται σε σχεδόν όλα τα σημεία του ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο, μολονότι αρχικά φαίνονταν να προέρχονται από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν και το όνομά τους. 

Τα συγκεκριμένα μετέωρα αρχίζουν να πέφτουν σε αραιή μορφή στα μέσα Ιουλίου, πυκνώνουν σταδιακά και διαρκούν σχεδόν έως το τέλος του Αυγούστου.

Οι Περσείδες προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, ο οποίος διασταυρώνεται με την τροχιά της Γης.

Ο κομήτης, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αστρονόμους Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (των οποίων φέρει το όνομα), διαθέτει ένα τεράστιο πυρήνα διαμέτρου περίπου 26 χιλιομέτρων, πολύ μεγαλύτερο από τον αστεροειδή με διάμετρο δέκα χιλιομέτρων, ο οποίος έπεσε στη Γη πριν από 66 εκατ. χρόνια και εξαφάνισε τους δεινόσαυρους.

Για τελευταία φορά εισήλθε στην εσωτερική περιοχή του ηλιακού μας συστήματος τον Δεκέμβριο του 1992, ενώ χρειάζεται γύρω στα 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο. Σήμερα, βρίσκεται σε απόσταση περίπου πέντε δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων και το επόμενο κοντινό πέρασμά του από τη Γη αναμένεται το 2126, χωρίς πάντως να απειλεί τον πλανήτη μας. 

Τα μετέωρα, τα οποία συνήθως έχουν βάρος μικρότερο από ένα γραμμάριο, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα και αναφλέγονται σε ύψος περίπου 100 χλμ., οπότε και αρχίζουν να γίνονται ορατά από τους παρατηρητές. Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με μεγάλη ταχύτητα, διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση (1.650 βαθμοί Κελσίου), αφήνοντας πίσω τους φωτεινά ίχνη.

naftemporiki.gr με πληροφορίες από ΑΜΠΕ