«Με μεγάλη θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του μέλους μας, διαπρεπή φιλόλογου και συγγραφέα Νικήτα Παρίση», ενημέρωσε με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων.
«Με μεγάλη θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του μέλους μας, διαπρεπή φιλόλογου και συγγραφέα Νικήτα Παρίση», ενημέρωσε με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων.
Ο Νικήτας Παρίσης γεννήθηκε το 1935 στη Σκιάθο και σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Για πολλά χρόνια εργάστηκε ως Καθηγητής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει μελέτες, βιβλιοκριτικές και επιφυλλίδες σε περιοδικά και εφημερίδες. Έχει, επίσης, συνεργαστεί στα συλλογικά έργα Μεσοπολεμική και μεταπολεμική λογοτεχνία των εκδόσεων Σοκόλη. Το μεγαλύτερο μέρος από τις μελέτες του που έχουν δημοσιευθεί, αναφέρονται σε θέματα της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας.
Έργα του: «Κριτικές Δοκιμές» (Δόμος, 1987), «Μελέτες – Αναγνώσεις» (Πατάκης, 1992), «Επτά μελετήματα για τον Οδυσσέα Ελύτη» (τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη, 1997), «Λεξικό λογοτεχνικών όρων» (ΟΕΔΒ, 2000), «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Τρία διηγήματα. Αναζήτηση της αφηγηματικής λογικής» (Μεταίχμιο, 2001, 2η έκδοση 2002), «K. Π. Καβάφης, Δοκίμιο ερμηνευτικής ανάγνωσης» (Μεταίχμιο 2003), «Γιώργος Σεφέρης» (Πατάκης, 2008), «Τα κόκκινα στραγάλια» (διηγήματα, Μεταίχμιο 2008), «Θα ’ναι νύχτα και Αύγουστος» (διηγήματα, Δόμος 2010), «Όλα τα τρώει η σκουριά» (Mementum, 2015).
«Ο νοτιάς θα ’ρχεται πάντα απ’ τη μεριά της θάλασσας. θα φέρνει νοτισμένες μυρωδιές – φύκια χλωρά, βρεγμένα καλοκαίρια κι αλάτι θαλασσινό.
Θα κάθεται - η αρμύρα - στις ζαρωμένες γωνιές, ανάμεσα στις μέρες, να τις νοστιμέψει.
Γίνεται ποτέ λίγες μπουκιές θαλασσινός αέρας και δυο στάλες αλάτι να αλλάξουν τη ζωή μας;
Εμείς δεν ανοίξαμε δρόμους. Δε διαβάσαμε όσα ξεχάστηκαν σε έρημους τοίχους. Τρικύμισαν τραγούδια στα χείλη μας; Στύψαμε το μυαλό να στάξει λίγη σκέψη στο ξερό χώμα;
Ποιος τάχα μίλησε με τις παγωμένες σιωπές των βουνών, μ’ αυτούς που κοιμούνται στα βυθισμένα φαράγγια;
Τίποτα! Ξεχαστήκαμε - ένας ύπνος βαθύς. Αμίλητες στρατιές σκυμμένοι.
- Εσύ, τώρα, τι περιμένεις; Το καινούριο φεγγάρι; Λες να χάθηκε; Οι σκυμμένοι αλλάζουν τον κόσμο;
Ο αέρας θα ’ρχεται πάντα απ’ τη μεριά της θάλασσας. Θα φέρνει μυρωδιές κι αλάτι. θα κάθεται - το αλάτι - στις ζαρωμένες μας ώρες.
Τις νύχτες δε θα μας πιάνει ύπνος. Θα ’χουν ανοίξει οι πληγές - ονόματα σωρός και τα ξεχάσαμε».
Νικήτας Παρίσης
naftemporiki.gr