Το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου στην Τουρκία και όσα ακολούθησαν, κάθε άλλο παρά νίκη της δημοκρατίας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Ο κατηγορηθείς για «μεγαλομανία» και «νεο-οθωμανικές» βλέψεις πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άδραξε την ευκαιρία για να στήσει, όπως όλα δείχνουν, το δικό του κράτος, μετατρέποντας τη χώρα σε μια ήπιας (;) μορφής ισλαμική δημοκρατία, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου στην Τουρκία και όσα ακολούθησαν, κάθε άλλο παρά νίκη της δημοκρατίας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Ο κατηγορηθείς για «μεγαλομανία» και «νεο-οθωμανικές» βλέψεις πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άδραξε την ευκαιρία για να στήσει, όπως όλα δείχνουν, το δικό του κράτος, μετατρέποντας τη χώρα σε μια ήπιας (;) μορφής ισλαμική δημοκρατία.
«Πραξικόπημα μέσα στο πραξικόπημα» χαρακτήρισε η γαλλική εφημερίδα Λιμπερασιόν την αντίδραση του Τούρκου προέδρου, που σαν έτοιμος από καιρό ανακοίνωσε προγραφές χιλιάδων ανθρώπων στο δημόσιο, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και προχώρησε σε περιορισμούς των ακαδημαϊκών ελευθεριών, απαγορεύοντας σε πανεπιστημιακούς να μετέχουν σε αποστολές στο εξωτερικό.
Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. αναβάλλονται κατά τα φαινόμενα επ’ αόριστον, με άγνωστη την τύχη της έωλης ούτως ή άλλως συμφωνίας για το προσφυγικό ή τις επιπτώσεις που θα έχει το πάγωμα της ενταξιακής διαδικασίας στις σχέσεις με τη χώρα μας. Ακούγοντας τα περί επαναφοράς της θανατικής ποινής και βλέποντας ένα πογκρόμ εκκαθαρίσεων σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, οι Ευρωπαίοι δείχνουν να πέφτουν από τα σύννεφα... Κι όμως τα δείγματα γραφής ήταν πολλά. Ο Ερντογάν ουδέποτε έκρυψε τον στόχο του για ενίσχυση των προεδρικών εξουσιών, με τη μεγαλομανία του και τις νεο-οθωμανικές επιδιώξεις του να έχουν βρει καλύτερο τρόπο έκφρασης στο περιβόητο «σεράι», το πολυτελές προεδρικό μέγαρο που έκτισε σε μια χώρα ενδημικής φτώχειας και κοινωνικής καθυστέρησης.
Οι διώξεις δημοσιογράφων, με αφορμή μάλιστα τις αποκαλύψεις για εμπλοκή της Τουρκίας στον βρόμικο πόλεμο του ISIS, η χρησιμοποίηση της θρησκευτικής πίστης για πολιτικούς λόγους, με τον Ερντογάν να απευθύνει έκκληση από το προσωπικό του τέμενος, η επανάληψη των ανελέητων βομβαρδισμών κατά των Κούρδων στη νοτιοανατολική Τουρκία, το Ιράκ και τη Συρία, την ώρα που η Άγκυρα -υποτίθεται- υποσχόταν να τιμωρήσει τους τζιχαντιστές, η καταστολή στο πάρκο Γκεζί, οι εισβολές φανατικών μουσουλμάνων σε δισκοπωλείο στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο της νηστείας του Ραμαζανιού ήταν φαινόμενα αρκούντως ανησυχητικά για την εξέλιξη των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών, σε μια χώρα που ουδέποτε είχε καλές σχέσεις με τη δημοκρατία. Κι όμως η Ε.Ε. έκλεινε τα μάτια, αναβαθμίζοντας μάλιστα τον Ερντογάν σε προνομιούχο συνομιλητή για την επίλυση της πρωτοφανούς προσφυγικής κρίσης, λόγω της δικής της ανικανότητας και απροθυμίας των κρατών μελών να μοιραστούν τα βάρη. Όλα δείχνουν ότι η Τουρκία εισέρχεται σε αχαρτογράφητα νερά, τα οποία άγνωστο πώς θα επηρεάσουν το μεταβαλλόμενο ραγδαίως τοπίο στη Μέση Ανατολή.