Έχω την αίσθηση ότι η Ευρώπη θα έσβηνε ευχαρίστως εκείνη τη νύχτα του Δεκεμβρίου, στο Conrad των Βρυξελλών, όταν το θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. από σενάριο έπαιρνε σάρκα και οστά μέσω διαπραγματεύσεων, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Έχω την αίσθηση ότι η Ευρώπη θα έσβηνε ευχαρίστως εκείνη τη νύχτα του Δεκεμβρίου, στο Conrad των Βρυξελλών, όταν το θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. από σενάριο έπαιρνε σάρκα και οστά μέσω διαπραγματεύσεων.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε εγκατασταθεί στη βασιλική σουίτα του ξενοδοχείου στον τέταρτο όροφο, και ηγέτες, από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ μέχρι τον Τόνι Μπλερ, από τον Γκι Φερχόφσταντ μέχρι τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έκαναν ουρά για να τον καλοπιάσουν.
Δεν πέρασαν παρά λίγοι μήνες και σαράντα κύματα και βγήκαν στην επιφάνεια πολλά ζητήματα. Οι κυβερνήσεις εκείνες που είχαν βάλει στοίχημα για «τον Ερντογάν τον μεταρρυθμιστή», βρήκαν μπροστά τους έναν ανεστραμμένο κεμαλιστή.
Στα μέλια, οι ισλαμιστές παρουσιάζονταν ως οι υπέρμαχοι των μεταρρυθμίσεων, διότι θεωρούσαν ότι μόνο έτσι θα μπορέσουν και οι ίδιοι να διασφαλίσουν κάποια δικαιώματα, τα οποία στο παρελθόν είχαν στερηθεί. Αυτό το επιχείρημα, συγκερασμό του μετριοπαθούς Ισλάμ με τις δημοκρατικές αρχές, χρησιμοποιούσαν οι ΗΠΑ και το πρόβαλλαν ως πρότυπο στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιούσε ο Ερντογάν προς την Ευρώπη.
Η ευρωπαϊκή επιλογή, όμως, δεν ήταν ποτέ πραγματική. Σκηνοθεσία, όχι αστεία. Γι’ αυτό και είναι τουλάχιστον θλιβερό να επικαλούνται οι Βρυξέλλες ότι η επαναφορά της θανατικής ποινής στην Τουρκία θα κλείσει την πόρτα στην ενταξιακή διαδικασία. Τρεις σκασίλες είχε ο «τίγρης της Ανατολίας», η μία είναι η ευρωπαϊκή πορεία, που έχει χαθεί στα βάθη της Ανατολίας.
Ο Ερντογάν δεν χρειάζεται τις Βρυξέλλες. «Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες τα ξίφη μας». Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που φυλακίστηκε επειδή, ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, διάβασε το ποίημα του Ζιγιά Γκιοκάλπ, αλλά σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Ο Ερντογάν δεν χρειάζεται τις Βρυξέλλες. Δεν χρειάζεται και τις σφαίρες, αν και χαρακτήρισε το πραξικόπημα ως δώρο Θεού. Έχει τζαμιά, έχει μιναρέδες, εκκαθαρίζονται οι κρατικοί μπαξέδες, με ταχύτητες που θα ζήλευαν οι πιο καλά οργανωμένοι ζαπτιέδες, έρχονται οι μεντρεσέδες.
Το ντοβλέτι έχει επωνυμία. «Ερντογάν και σία». Ολοκληρωτική εξουσία.