«Η ερώτηση είναι: μπορούμε να το προλάβουμε; Η απάντησή μου είναι, δυστυχώς όχι. Δεν μπορούμε να βάλουμε έναν αστυνομικό πίσω από κάθε άνθρωπο». Η πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών της γαλλικής Γερουσίας παραδέχεται την αδυναμία της Πολιτείας να αντιμετωπίσει τρομοκρατικές επιθέσεις τύπου Νίκαιας, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνα Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Η ερώτηση είναι: μπορούμε να το προλάβουμε; Η απάντησή μου είναι, δυστυχώς όχι. Δεν μπορούμε να βάλουμε έναν αστυνομικό πίσω από κάθε άνθρωπο». Η πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών της γαλλικής Γερουσίας παραδέχεται την αδυναμία της Πολιτείας να αντιμετωπίσει τρομοκρατικές επιθέσεις τύπου Νίκαιας.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης έως τον ερχόμενο Οκτώβριο. Για ποιον λόγο; Το αυξημένο επίπεδο συναγερμού δεν απέτρεψε την επίθεση από έναν, κατά τα φαινόμενα, «μοναχικό λύκο».
Ακόμη και αυτό το έσχατο μέσο έκτακτης ανάγκης δεν επαρκεί. Τέσσερις ρόδες αρκούν για να σαρώσουν δεκάδες ανθρώπους. Τέσσερις ρόδες και ένα προφίλ τόσο ανοικτό, που καταλήγει ερμητικά κλειστό. Τα ερωτήματα παραμένουν και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα απαντηθούν, όσο κι αν «εντείνουμε κι άλλο τη δράση μας στο Ιράκ και στη Συρία».
Γιατί η Γαλλία, γιατί τώρα; Ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, που ζει χρόνια στη Γαλλία, κάνει στο «Πρακτορείο» έναν πρώτο «Έλεγχο Ταυτότητας». «Εδώ πρόκειται για γαλλικό πρόβλημα, κακώς ο Ολάντ και διάφοροι Γάλλοι ηγέτες και παλαιότερα το αποδίδουν στο κρατίδιο αυτό, το ισλαμιστικό, αλλά στην ουσία είναι πρόβλημα των γαλλικών περιχώρων...
Αυτοί που κάνουν τις ενέργειες είναι παιδιά που έχουν πάει σε γαλλικά σχολεία, δηλαδή που έχουν μεγαλώσει μακριά από κάθε θρησκεία και θα ήταν ακατανόητο γιατί τόσο εύκολα δέχονται να παίξουν αυτό τον φρικαλέο ρόλο... Νομίζω ότι αποτελεί ιδιαίτερο στόχο, επειδή είναι η μόνη χώρα που καλλιεργεί έντονα την ανεξιθρησκία...
Ξαφνιαζόμαστε, βεβαίως, με τη βαρβαρότητα των ισλαμιστών... και κανείς δεν υπενθυμίζει ότι αυτά (σ.σ.: οι σφαγές)... είναι μία ιστορία που επαναλαμβάνεται... Στα κείμενα δεν υπάρχει πουθενά. Ούτε στο Ισλάμ ούτε στη Βίβλο κ.λπ. Υπάρχει η έννοια της βίας αλλά, εντάξει, κανείς δεν παροτρύνει τους χριστιανούς να σφάζουν κόσμο. Αλλά, είναι ένα γεγονός αυτό και δεν τονίζεται αρκετά...».
Γιατί η Γαλλία, γιατί πάλι; Ο Γάλλος αιρετικός, Μισέλ Ουελμπέκ, δίνει στην «Υποταγή» μια γεύση άλλη. Όχι μια δαιμονοποιημένη εικόνα του Ισλάμ, όπως βιάστηκαν να τον κατηγορήσουν, αλλά της ισχύος της θρησκείας εν γένει, ως συνεκτικού δεσμού της κοινωνίας, ακόμα και ως διεξόδου στο μοντέλο που βαλτώνει.
Πτώσεις και επιπτώσεις. Άεργες διαπιστώσεις για παράλογα σε δόσεις.