Ακόμη κι όσοι αποδίδουν σε ιδιότυπο χιούμορ την ανάθεση της βρετανικής διπλωματίας στον «BoJo», δεν κρύβουν την έκπληξή τους, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνα Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ακόμη κι όσοι αποδίδουν σε ιδιότυπο χιούμορ την ανάθεση της βρετανικής διπλωματίας στον «BoJo», δεν κρύβουν την έκπληξή τους.
Αμηχανία, εκνευρισμός, αιχμές έως και θυμηδία προξένησε στη Δύση ο διορισμός του πρώην δημάρχου του Λονδίνου, ενός από τους πιο ταλαντούχους λαϊκιστές της χώρας, στη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας. Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, προτού πει το ποίημα από το βήμα, άφησε το γέλιο ν’ ανθίσει στο πρόσωπό του.
Ο «Μr Brexit» έρχεται, και μαζί του η αναστάτωση. Δεν είναι μόνο τα διόλου κολακευτικά πρωτοσέλιδα. Είναι και οι ειρωνείες και η δυσφορία για τον ταραξία, «καθώς η έμφαση δόθηκε περισσότερο στην εσωτερική συνοχή του Συντηρητικού Κόμματος και λιγότερο στο μέλλον της χώρας».
Υπερβολές πολιτικών και διαμορφωτών, που αποπνέουν ναφθαλίνη; Όσο και οι «παλιατσισμοί» και η χωρίς όρια γλώσσα του σύγχρονου Φάλσταφ, στον οποίο, πάντως, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι «γεννούν και τα κοκόρια του».
Ο άνθρωπος είναι τεφλόν, «αντικολλητικός». Ό,τι κι αν του προσάπτουν, μέχρι στιγμής, δεν είναι ικανό να κλονίσει τη δημοτικότητά του. Τον πιάνουν επ’ αυτοφώρω σε ανάρμοστες στιγμές, να ψεύδεται, να μην αναλαμβάνει ευθύνες, να πρωταγωνιστεί σε σκάνδαλα, να χάνει τη δουλειά του, αλλά να γυρίζει το παιχνίδι για την αφεντιά του. Δεν μπορείς να καταλήξεις αν είναι για δέσιμο ή αστέρι.
Βέβαιον είναι πως στη μετα-Μπερλουσκόνι εποχή στην Ευρώπη έχει αναλάβει εργολαβικά την ανατροπή των αντιλήψεων για τους πολιτικούς.
Πολλοί Ευρωπαίοι απορούν πώς παραμένει στη σκηνή και μπορεί μάλιστα να κατάγει νίκες, παρά τα μπουφονικά στοιχεία που τον συνοδεύουν. Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι πολλοί Βρετανοί διαβάζουν ταμπλόιντ.
Μια άλλη ότι όποιος παίζει με μαεστρία με το θυμικό, κερδίζει το λογικό. Μια τρίτη ότι ο performer, «που τα λέει», θα τραβήξει τα φώτα και θα αφήσει ήσυχη τη Μέι και τον Ντέιβις να τα φέρουν βόλτα. «Αν και αυτό είναι τρέλα, υπάρχει μια μέθοδος σ’ αυτό». Ο θείος Σαίξπηρ ξέρει και ο Μπόρις ίσως να συμφέρει.