Τι θυμάμαι; Θερμοκρασίες

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Είναι περίεργοι οι μηχανισμοί της μνήμης, ιδίως όταν μέσα σε έναν χρόνο και μία ημέρα ο κόσμος έγινε σφαίρα. Τι θυμάμαι απ’ το δημοψήφισμα; Πέρα από το γεγονός ότι προσπαθώ να το ξεχάσω; Θερμοκρασίες.

Το θερμόμετρο ανέβαινε συνεχώς. Μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ’ τα πόδια, μα δεν μαλάκωναν τα λόγια. Μετρήματα και συνθήματα, ερμηνείες και απορίες, στημένες φάσεις και προφάσεις. Ζέστη, η ζέστη που γεννά το κάθετο λιοπύρι. Εφλέγετο ο δρόμος και ο διαδικτυακός κόσμος. Καντάρια χολής, σιδερόφραχτες βεβαιότητες και τοξικό νέφος. Ανταλλαγή ύβρεων, ετοιμόρροπων και συχνότατα ασχέτων επιχειρημάτων, ένταση και φανατισμός. Πολλά ψέματα, μεγάλα μπερδέματα, δημοσκοπήσεων εκθέματα, παραφουσκωμένα εμπορεύματα.

Όλα έλιωσαν στο καμίνι, εξαϋλώθηκαν τα τρία γράμματα της απάντησης, τα «Reforms... and beyond» και τα «Preliminary analysis», που προέβλεπε το σχέδιο συμφωνίας, που κατέθεσαν οι θεσμοί ανήμερα του Κλήδονα. Κάπως, έτσι, ανάψανε «φωτιές στις γειτονιές / του Άι-Γιάννη, αχ πόσα ξέρεις και μου λες / Αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες / που ‘χουν πεθάνει». Το σχέδιο είχε πεθάνει, αλλά «με βάλαν πάνω στην κορφή / στ’ αγριεμένο κύμα / στ’ άδικο και στο κρίμα», άλλαξε επί της ουσίας το ερώτημα και κέρδισε αυτός που έθεσε σε δημοψήφισμα τον εαυτό του. Οράματα μεσημεριάτικα, νύχτιος τρόμος στο Μαξίμου, μα και χορός στο Σύνταγμα. Άλλοι πήγαν σπίτι τους κι άλλος στις Βρυξέλλες. Ως άνθρωπος που δέχεται αποκάλυψη ακαριαία και με τη στροφή της «σύνεσης» κάνει παρέα.

Οι φωτιές σιγοκαίνε. Ένα χρόνο μετά, τα πάθη παραμένουν ζωντανά και το ερώτημα σαν φάντασμα στον «Άμλετ» τριγυρνά. «Εντός» και «εκτός» της λογικής, «εντός» και «εκτός» του ευρωπαϊκού οίκου, «εντός» και «εκτός» της συνείδησης του μετρ της ματαίωσης.

Το περίεργο και συνάμα εξοργιστικό είναι ότι έχουν πλήθος ουσίας να επεξεργαστούν κι αυτοί αναλώνονται σε τεχνάσματα. Για γέλια και για κλάματα.