Ο πολυβραβευμένος Ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι, δημιουργός κορυφαίων έργων των τελευταίων δεκαετιών, πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
Ο πολυβραβευμένος Ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι, δημιουργός κορυφαίων έργων των τελευταίων δεκαετιών, πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
Η είδηση επιβεβαιώθηκε από την Κινηματογραφική Εταιρεία του Ιράν. Ο Κιαροστάμι είχε διαγνωστεί με καρκίνο του εντέρου τον Μάρτιο του 2016 και είχε υποβληθεί σε σειρά εγχειρήσεων, με πιο πρόσφατη στο Παρίσι τον περασμένο μήνα.
Ο Κιαροστάμι γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1940. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τεχεράνης. Καταπιάστηκε αρχικά με την ζωγραφική, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, ενώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 εργάστηκε στο χώρο της διαφήμισης.
Γύρισε περισσότερες από 40 ταινίες, βραβεύτηκε πολλές φορές, ενώ κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών με τη «Γεύση του Κερασιού». Το 1999 κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας με την ταινία «Ο Άνεμος Θα μας Πάρει».
Υπήρξε εκφραστής της γενιάς των σκηνοθετών του ιρανικού «Νέου Κύματος», κύρια χαρακτηριστικά του οποίου συνιστούν οι ποιητικοί διάλογοι και η αλληγορία.
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχε την χαρά και την τιμή να συνδεθεί με τον Αμπάς Κιαροστάμι, έναν ευαίσθητο σπουδαίο δημιουργό, έναν υπέροχο άνθρωπο. Ο ίδιος επέστρεφε στο Φεστιβάλ στηρίζοντας την πολυετή φιλία του με τους ανθρώπους του, ανάμεσά τους τον Μισέλ Δημόπουλο και βεβαίως τον Δημήτρη Εϊπίδη, ο οποίος σύστησε το ιρανικό σινεμά στην Ελλάδα και όχι μόνο, και ήταν από τους πρώτους που πραγματοποίησαν αφιερώματα στο έργο του ιρανού σκηνοθέτη σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αποχαιρετάμε τον Αμπάς Κιαροστάμι με μερικά από τα δικά του λόγια που μοιράστηκε μαζί μας στη Θεσσαλονίκη:
«Για κάθε δημιουργό, οι ιδέες του είναι πιο σαφείς και πιο αγνές από τις δημιουργίες του»
«Βασική προϋπόθεση για να μην επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου, είναι να θεωρείς πως ό,τι κάνεις, το κάνεις για πρώτη φορά»
«Ζητώ από τους ηθοποιούς μου να είναι ο εαυτός τους. Εκείνος που αλλάζει είμαι εγώ, προσπαθώντας να τους πλησιάσω για να βρεθούν σημεία ταύτισης μεταξύ μας»
«Η λογοκρισία έχει γίνει πια μέρος της συνείδησής μου. Παρά τις υποσχέσεις για περισσότερη ελευθερία, πρέπει να τηρώ τους κανόνες της. Δεν μπορώ πια να προσδιορίσω αν οι δημιουργίες μου απορρέουν μόνο από μένα ή κι από τη λογοκρισία».
«Ποίηση υπάρχει στην ίδια τη ζωή».
naftemporiki.gr