«Μας έφεραν φόρους - ρεκόρ, για περίοδο ειρήνης. Η γνωστή σοσιαλιστική ασθένεια. Έμειναν από τα λεφτά των άλλων». Η Μάργκαρετ Θάτσερ, σε μια από τις συνήθεις ιδεολογικές της συγκρούσεις με τους πολιτικούς της αντιπάλους, το 1975. Στην Ελλάδα η άσκηση πολιτικής με φόρους ποτέ δεν είχε χρώμα, γράφει ο Βασίλης Κωστούλας.
Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
«Μας έφεραν φόρους - ρεκόρ, για περίοδο ειρήνης. Η γνωστή σοσιαλιστική ασθένεια. Έμειναν από τα λεφτά των άλλων». Η Μάργκαρετ Θάτσερ, σε μια από τις συνήθεις ιδεολογικές της συγκρούσεις με τους πολιτικούς της αντιπάλους, το 1975.
Στην Ελλάδα η άσκηση πολιτικής με φόρους ποτέ δεν είχε χρώμα. Είτε «πράσινο», είτε «μπλε», είτε «κόκκινο», το κράτος ζητεί τα χρήματα των πολιτών χωρίς να λογοδοτεί για την ανταποδοτικότητα των φόρων. Γι’ αυτό σήμερα οι καρκινοπαθείς περιμένουν 6 μήνες για μια χημειοθεραπεία και οι ασθενείς κουβαλούν γάζες από το σπίτι ψάχνοντας κρεβάτι στην εντατική.
Η κυβέρνηση, ξεκαθάρισε από το 2ο επιχειρηματικό συνέδριο της «Ν» ο υπουργός Οικονομίας, στο δίλημμα «χαμηλούς ή υψηλούς φόρους» απαντά το δεύτερο, στο πλαίσιο μιας «δίκαιης ανάπτυξης», καθώς όσο πιο υψηλά είναι τα φορολογικά έσοδα τόσο πιο ισχυρό το ελληνικό «κοινωνικό κράτος».
Άραγε αυτό που προτιμά «ξαδέρφια» και «πελάτες» αντί νέους πτυχιούχους; Ή εκείνο που διατηρεί 2,5 χιλ. πλαστά πτυχία και τελικά δεν προσλαμβάνει 3 χιλ. νοσηλευτές;
Κυρίως όμως στην Ελλάδα της ύφεσης -το ΑΕΠ μειώθηκε εκ νέου το α’ τρίμηνο του 2016 κατά 1,4%- οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές φέρνουν χαμηλά φορολογικά έσοδα. Τα φορολογικά χρέη προς το Δημόσιο αυξήθηκαν τους πρώτους 4 μήνες του έτους κατά 4,4 δισ. και συνολικά ανέρχονται σε περισσότερα από 85 δισ. αντιστοιχώντας στο 50% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο· δεύτερη έρχεται η Μάλτα, όπου το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνά το 15% του ΑΕΠ.
Ανάλυση του ερευνητή Δημήτρη Χριστέλη, για την κοινή πλατφόρμα της «Ν» με το DIW Berlin, καταδεικνύει ότι οι επιπτώσεις της φορολόγησης ακινήτων στην Ελλάδα προκαλούν απώλεια ΑΕΠ της τάξης των 6-9 δισ. ετησίως, στερώντας 70 έως 100 χιλ. θέσεις εργασίας και 2,2 έως 3,3 δισ. φορολογικά έσοδα.
Δεν φέρνουν οι φόροι την ανάπτυξη αλλά η ανάπτυξη τα φορολογικά έσοδα. Σύμφωνα με την PwC, μια αύξηση του ΑΕΠ κατά 10% θα αύξανε το σύνολο των φορολογικών εσόδων κατά 11,3%. Σε μια χώρα όπου μόνο ο συντελεστής των εταιρικών κερδών άλλαξε 7 φορές από το 2005. Σε μια χώρα - «πρωταθλήτρια» στους έμμεσους φόρους.
«Μη στεναχωριέσαι, το μόνο που δεν μπορούν να μας πάρουν είναι τον ήλιο και το τσίπουρο», έλεγε ο πρωθυπουργός στον αγροτοσυνδικαλιστή Βαγγέλη Μπούτα. Η Ελλάδα όμως επιλέγει να κατέχει την πρώτη θέση στη φορολόγηση των αλκοολούχων ποτών σε σχέση με το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών. Αν ήταν δυνατό, θα φορολογούσαν και τον ήλιο.
Η Ελλάδα δεν έχει εν γένει τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές· αν και είναι από τους υψηλότερους. Έχει όμως την υψηλότερη ανάγκη επανεκκίνησης της οικονομίας. Έχει επίσης τους λιγότερο ανταποδοτικούς φόρους. Πρώτα παράγεις και μετά φορολογείς. Δεν φορολογείς για να παράγεις. Σίγουρα, δεν κτίζεις ένα κράτος πελατειακό «με τα λεφτά των άλλων».