Ότι ο πολιτικός διάλογος στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, θητεύει στην ευτέλεια, θεραπεύει την ιδιοτέλεια κι αρκείται να παράγει εντυπώσεις κι όχι γεγονότα, είναι μια πανθομολογούμενη αλήθεια, γράφει ο Δ. Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Ότι ο πολιτικός διάλογος στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, θητεύει στην ευτέλεια, θεραπεύει την ιδιοτέλεια κι αρκείται να παράγει εντυπώσεις κι όχι γεγονότα, είναι μια πανθομολογούμενη αλήθεια.
Ο φθηνός τακτικισμός, η βαναυσότητα μιας ρητορικής που βιάζει την κοινή λογική και βαθαίνει τα διχαστικά ρήγματα σε μια κοινωνία αποσαθρωμένη, υπονομεύουν κάθε δυνατότητα για σοβαρή προσέγγιση, με την προοπτική αντιμετώπισης, των μεγάλων ζητημάτων που ταλαιπωρούν την πατρίδα.
Εάν έχει απομείνει ίχνος πνευματικής εντιμότητας σε όσους, από οποιαδήποτε θέση, παροικούν στον δημόσιο χώρο, θα έπρεπε η σημερινή κατάντια να οδηγήσει, έστω κι ως καθυστερημένη εκδήλωση αυτοκριτικής, στην αναγνώριση της καταστροφικής, για τα πολιτικά ήθη, απαξίωσης των πολιτικών, συλλήβδην, υπό το πρόσχημα της απαλλαγής από τους «δεινόσαυρους της πολιτικής».
Όχι ότι και επί των ημερών τους δεν εντοπίζονταν ανάλογα φαινόμενα ευτελισμού του πολιτικού λόγου και της πολιτικής, αλλά δεν ήταν τα κυρίαρχα.
Συνιστούσαν παρασπονδίες στα όρια της προσωπικής εκκεντρικότητας, καταδικασμένες να ξεχασθούν αμέσως μόλις έσβηναν οι προβολείς της δημοσιότητας.
Αυτό που χαρακτήριζε τους «δεινόσαυρους» δεν ήταν το αναντίρρητο γεγονός ότι και οι ίδιοι ήταν φορείς του προπατορικού αμαρτήματος της πολιτικής -«να διχάζει αμετάκλητα»- αλλά η έγνοια τους για τη χώρα και τους πολίτες της.
Η συνείδηση της ευθύνης που εμπεριέχεται σε κάθε βήμα της διακυβέρνησης ήταν αυτό που υπαγόρευε τις αποφάσεις τους, πρωτίστως.
Οι επίγονοί τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, λάμπουν ως καρτουνίστικες φιγούρες, πομποί κι αναμεταδότες ενός άναρθρου λόγου, πεχλιβάνηδες που σκαρφίζονται διάφορα «κολπάκια» για «να τη φέρουν στον αντίπαλο», κι ως εκεί…
Με τη χώρα να μετεωρίζεται πάνω από την άβυσσο, το πολιτικό προσωπικό διατηρεί την πολυτέλεια να καυγαδίζει για μια συγκέντρωση, την οποίαν, υπό την απευθυνόμενη προς την κυβέρνηση προστακτική «παραιτηθείτε», οργανώνει για την ερχόμενη Τετάρτη μια «πρωτοβουλία πολιτών», η οποία, υπακούοντας στο μετα-μοντέρνο α-πολιτικό, έχει εξορίσει από τον σχεδιασμό της «χρώματα, κόμματα και συνδικάτα».
Για τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη, το κίνημα «παραιτηθείτε» βρίσκεται στα όρια της συνταγματικής ανοχής και είναι μάλλον «ακροδεξιάς κατεύθυνσης»! Για τη Ν.Δ., που φιλοδοξεί να είναι η επόμενη κυβέρνηση, «ο Φίλης πρέπει να παραιτηθεί».
Πληθωρισμός λόγων -άλογων- ένθεν κακείθεν και από κοντά και τα μαθημένα στην πεπατημένη της εντυπωσιοθηρίας μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά.
Μα, ο κ. Φίλης δεν έκανε τίποτε λιγότερο απ’ αυτό που έχει μάθει -και κάνει πολύ καλά ο σύνολος ΣΥΡΙΖΑ-, να ανασυγκροτεί, δηλαδή, κάθε στιγμή που η κυβέρνησή του αντιμετωπίζει δυσκολίες τα μέτωπα της συγκρουσιακής, διχαστικής αντιπαράθεσης.
«Εμείς, οι καλοί ριζοσπάστες της Αριστεράς, και οι άλλοι, οι κακοί νεοφιλελεύθεροι της Δεξιάς», το δίπολο που έχει στήσει και με πλήρη φροντίδα διατηρεί ακμαίο ο ΣΥΡΙΖΑ, σαρκώνοντάς το με απολιτικά ψευδοδιλήμματα.
Η έκπληξη δεν προέρχεται από τον υπουργό Φίλη, αλλά από την ευκολία με την οποίαν η Ν.Δ. σπεύδει να γίνει παρτενέρ σε ένα ταγκό της απελπισίας.