«Σε κάθε κρίση υπάρχει μια ευκαιρία. Υπάρχει μια ευκαιρία εδώ και τώρα για την Ευρώπη, εάν έχουμε το θάρρος να την αδράξουμε. Δεν είναι η στιγμή για να κατηγορούμε εκείνους που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη ως προδότες. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι η Ευρώπη θα ξαναβρεί τη δύναμή της, το συμφέρον της, τα ιδεώδη της και την υποστήριξη των λαών της μέσα από την αλλαγή», εκτίμησε ο βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου http://www.naftemporiki.gr/news/static/05/06/23/1063951.htm .
«Το θέμα δεν είναι η ιδέα της Ευρώπης. Το θέμα είναι ο εκσυγχρονισμός. Πώς θα κάνουμε την Ευρώπη να επιτύχει αυτό για το οποίο οικοδομήθηκε: τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων».
Κι όμως το θέμα είναι η ιδέα της Ευρώπης και το ερώτημα «ποια Ευρώπη θέλουμε» είναι ουσιώδες. Ειδάλλως, τι ακριβώς θα εκσυγχρονίσουμε;
Αυτό που χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο η Ευρώπη είναι θάρρος και όραμα από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας, που πρέπει να έχει ως προτεραιότητα τις επόμενες γενιές, και όχι τις επόμενες εκλογές.
Η πολιτική ηγεσία στην Ευρώπη έχει παράλληλα χρέος να πείσει τους πολίτες πως η Ε.Ε. δεν είναι ούτε «κρεμάστρα» για τις ευθύνες των ηγετών, ούτε αναγκαίο κακό για τα κράτη - μέλη.
Αναμφίβολα διαπράχθηκαν «αμαρτήματα». Δεν ήταν επιπόλαιη και ανέμπνευστη η απόφαση να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα διεύρυνση και εμβάθυνση; Κι αν στο λόγο, το πρωθύστερον προσθέτει στο ύφος, στην πολιτική δημιουργεί καταστάσεις μεταξύ δυσάρεστου και καταστροφικού. Το λογικό δεν ήταν να προηγηθεί της διεύρυνσης η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Να αποκτήσει δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ενωση το οριστικό της θεσμικό πλαίσιο και να κληθούν στη συνέχεια όσες χώρες το αποδέχονταν και πληρούν τα κριτήρια να γίνουν μέλη;
Δεν είναι ανεύθυνη η σκέψη πως για όλα αυτά όχι μόνο δεν χρειάζεται να διατεθούν περισσότερα χρήματα αλλά πως ίσως μπορούν να περικοπούν κοινοτικά κονδύλια; Περισσότερη Ευρώπη με λιγότερα χρήματα;
Δεν γίνεται με ελαφρότητα λόγος για ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα την ώρα που δεν έχει αρθρωθεί ενιαία εξωτερική πολιτική;
K.T.