Στο κέντρο της Βαρσοβίας υψώνεται ένας τεράστιος πύργος, δώρο του Στάλιν προς τον πολωνικό λαό. Είναι το «Παλάτι Πολιτισμού και Επιστημών», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στο κέντρο της Βαρσοβίας υψώνεται ένας τεράστιος πύργος, δώρο του Στάλιν προς τον πολωνικό λαό. Είναι το «Παλάτι Πολιτισμού και Επιστημών».
Οι κάτοικοι της πόλης λένε ότι ο μοναδικός ευτυχισμένος άνθρωπος στη Βαρσοβία είναι ο φύλακάς του, επειδή είναι ο μόνος που δεν βλέπει τον πύργο. Το καθήκον του φύλακα, εκτός από το προφανές, είναι να στέκεται στην κορυφή του Πύργου και να παρακολουθεί την άφιξη της ευτυχίας, η οποία, δεν χωρεί αμφιβολία, είναι ζήτημα χρόνου. Μια μέρα κάποιοι Αμερικανοί τουρίστες επισκέπτονται τον πύργο. Ένας από αυτούς ρωτάει τον φύλακα τι δουλειά κάνει και ακολουθεί ένας απολαυστικός διάλογος.
- Παρακολουθώ την άφιξη της ευτυχίας, απαντά εκείνος.
- Πόσο σε πληρώνουν γι’ αυτό;
- Εκατό δολάρια τον μήνα.
- Κοίταξε, αν έρθεις στην Αμερική θα κάνεις σχεδόν την ίδια δουλειά. Θα ανέβεις στην κορυφή του Εmpire State Βuilding, αλλά για να παρακολουθήσεις την άφιξη της κρίσης και θα πάρεις 1.000 δολάρια τον μήνα.
- Σε σας κινδυνεύω να χάσω τη δουλειά, ενώ αυτή εδώ είναι αιώνια.
Παλιό το ανέκδοτο, αλλά σε ανέκδοτο εξελίσσεται και η κατάσταση που ζούμε, και μάλιστα συνδυάζοντας τις δύο καταστάσεις. Παρακολουθούμε την άφιξη της ανάπτυξης, που όλο έρχεται και όλο χάνει τον δρόμο, ταυτοχρόνως με την άφιξη νέων επεισοδίων της κρίσης, όπως το σίριαλ της αξιολόγησης, που όλο κλείνει και όλο την αγωνία παρατείνει. Συν το γεγονός ότι στο ελληνικό καμίνι είναι και η δουλειά σε δίνη.
Όσο λεν για προστασία, βάζουν φωτιά στη φαντασία πώς θα υπερασπιστούν την εργασία. Όσοι διατηρούν αμφιβολία, ας δουν τη συνταγή «επιτυχίας»: «Oι μεταρρυθμίσεις μας βασίζονται στα ιδανικά μας και όχι σε διαταγές από έξω». Ιδανικά, γκρίζα στημένα σκηνικά, ρημαγμένα αξιακά, κουβάρι τα ιδεολογικά. Περίσσεια πραγματικά μόνο τα δανεικά.