Όποιος αρνείται να εκχωρήσει τη σκέψη του στην προπαγανδιστική ευκολία των ημερών, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται βαρύ το πέπλο της εθνικής μελαγχολίας που σκεπάζει τη χώρα, γράφει ο Δ. Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Όποιος αρνείται να εκχωρήσει τη σκέψη του στην προπαγανδιστική ευκολία των ημερών, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται βαρύ το πέπλο της εθνικής μελαγχολίας που σκεπάζει τη χώρα.
Δεν μπορεί παρά να συναισθάνεται την οδύνη της εθνικής συντριβής, όχι με όρους εθνικιστικής πατριδοκαπηλίας, αλλά ως συνειδητός πολίτης, που έμαθε να βιώνει την κληρονομιά του πολιτισμού του και του γένους του, μετασχηματίζοντάς την σε πηγή έμπνευσης και διαρκούς αγώνα για τη συνάντηση και συνύπαρξη με άλλους, εξίσου σπουδαίους πολιτισμούς, κι όχι ως βολικό άλλοθι πνευματικής οκνηρίας.
Γι’ αυτόν τον πολίτη που δεν αρκείται σε βολικά σχήματα, τα οποία ο ανορθολογισμός έχει αναγάγει σε κυρίαρχα ερμηνευτικά εργαλεία για όσα αδιανόητα συμβαίνουν στην πατρίδα, είναι ημέρες που η εθνική και προσωπική αυτογνωσία γίνονται δυνάστες αδυσώπητοι, που δεν του επιτρέπουν να παραμένει απαθής παρατηρητής της βάναυσης, στα όρια της απελπισίας, υποβάθμισης της Ελλάδας.
Όσα συμβαίνουν δεν είναι απόρροια μιας αναπόφευκτης τελεολογίας ερήμην των πρωταγωνιστών της εποχής και πολύ περισσότερο δεν είναι απότοκα μιας απρόβλεπτης φυσικής καταστροφής.
Η συμπόρευση ενός τμήματος του πολιτικού σώματος -δομικά αμαθούς- με ένα αδίστακτο και εντελώς ανίκανο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού οδήγησε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα. Στη Βουλή, την περασμένη Κυριακή, δεν αποφασίστηκε απλώς ένα σκληρότερο ή λιγότερο επαχθές πακέτο μέτρων.
Πιστοποιήθηκε η πολλαπλή χρεοκοπία της πατρίδας σε βαθμό που να αποκτά υπόσταση η υποψία ότι αυτό το έθνος δεν μπορεί να φτιάξει κράτος αξιόπιστο, λειτουργικό, αποδοτικό.
Αυτό που θα έπρεπε να είναι καθημερινό μέλημα της πολιτείας και μόνιμη έγνοια όλων των κυβερνήσεών της ανατίθεται στη φροντίδα των εταίρων μας, για έναν αιώνα! Αυτό αποδέχθηκε η Βουλή των Ελλήνων, την Κυριακή, επικυρώνοντας μια μακρά πορεία έκπτωσης κι εκφυλισμού. Και επιβεβαίωσε η απόφαση του Eurogroup, χθες.
Αλλά, καμία χώρα, κανένας λαός δεν μπορεί να συγχρονιστεί με τα προστάγματα της εποχής, να απαντήσει θετικά στις προκλήσεις και να συναρθρώσει τον βηματισμό του με έναν κόσμο σε διαρκή κίνηση, με το άγος της αποτυχίας και το άχθος της αναξιότητας να βαραίνει στους ώμους του.
Η Ελλάδα χρειάζεται επανεκκίνηση σε όλα τα επίπεδα. Χρειάζεται να επανεφεύρει τον εαυτό της, με τόλμη και σχέδιο και χωρίς κανένα δισταγμό να αποτινάξει ό,τι την κρατά δέσμια στο χρεοκοπημένο παρελθόν, αδιαφορώντας για όλους εκείνους που εξασφάλισαν προσόδους για τους ίδιους -και την κλίκα τους- απομυζώντας τους εθνικούς χυμούς και αδιαφορώντας για το γενικό καλό.
Ο «νέος πατριωτισμός», που τις τελευταίες ημέρες εκπέμπεται ως σάλπισμα, από διάφορες πλευρές, δεν μπορεί να είναι και να εκστομίζεται ως εύκολη ρητορική διαφυγή από τις δυσκολίες των στιγμών.
Θα αποκτήσει υπόσταση πραγματικότητας μόνο εάν σαρκωθεί από έναν στιβαρό κι αναλυτικό κατάλογο υποχρεώσεων και καθηκόντων, ο οποίος θα αφορά όλους και σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας και από τον οποίον δεν θα εξαιρείται κανείς.