Δημοσιοποιήθηκε η έκθεση της διαρκούς επιτροπής μορφωτικών υποθέσεων της βουλής, που αποτελεί προϊόν του διαλόγου και περιλαμβάνει διαπιστώσεις, προτάσεις και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Το σημαντικό δεν είναι οι αντιρρήσεις των κομμάτων, που είναι σεβαστές, αλλά η ίδια η έκθεση και οι προτάσεις της, γράφει ο Στράτος Στρατηγάκης.
Του Στράτου Στρατηγάκη
Mαθηματικού - ερευνητή
[email protected]
Δημοσιοποιήθηκε η έκθεση της διαρκούς επιτροπής μορφωτικών υποθέσεων της βουλής, που αποτελεί προϊόν του διαλόγου και περιλαμβάνει διαπιστώσεις, προτάσεις και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Το σημαντικό δεν είναι οι αντιρρήσεις των κομμάτων, που είναι σεβαστές, αλλά η ίδια η έκθεση και οι προτάσεις της.
Οι προτάσεις αφορούν σε έξι ενότητες: την αυτονομία, τη διδακτική διαδικασία, την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, την οργάνωση, διοίκηση και τα οικονομικά της εκπαίδευσης, τους τύπους σχολείων και την ειδική αγωγή. Από το περιεχόμενο φαίνεται ότι υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία όλοι συμφωνούν. Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνήσει στη «σταδιακή και γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης της εκπαίδευσης». Στο αντίστοιχο κεφάλαιο αναγνωρίζεται ότι λεφτά... δεν υπάρχουν και τίθενται οι προτεραιότητες:
1. Πλήρης αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων της εκπαίδευσης.
2. Εξάλειψη κάθε πιθανού πεδίου σπατάλης.
3. Πλήρης αξιοποίηση κάθε πιθανής πρόσθετης, πέραν της κρατικής, χρηματοδότησης, η οποία δεν θίγει τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Μπορούμε να σκεφτούμε ότι μέχρι τώρα δεν έγινε πλήρης αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων της εκπαίδευσης, ότι υπήρξαν σπατάλες και δεν αναζήτησαν χρήματα πέρα από τα κρατικά κονδύλια. Διαφορετικά δεν θα είχαν θέση στο πόρισμα οι προτεραιότητες για τη συνέχεια. Όλα αυτά μετά από 6 χρόνια κρίσης. Είναι σαφές ότι αυτό έπρεπε να γίνεται από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, αλλά με την έναρξη της κρίσης θα έπρεπε να γίνει ακόμη εντονότερα. Το να επισημαίνεται τώρα, σημαίνει ότι κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, μέχρι τώρα.
Σε πολλές ενότητες γίνεται διαπίστωση πραγμάτων στα οποία όλοι συμφωνούν, όπως, για παράδειγμα, ότι πρέπει το λύκειο να λειτουργεί ως αυτοτελής βαθμίδα και όχι ως προθάλαμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πολύ σωστό, όλοι πιστεύω ότι συμφωνούμε, δεν θυμάμαι κανένα υπουργό παιδείας να μη το έχει εξαγγείλει. Οι μεν προηγούμενοι υπουργοί παιδείας απέτυχαν παταγωδώς, παρά τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις τους, η δε τωρινή έκθεση δεν μας λέει τον τρόπο με τον οποίο θα το πετύχουμε. Και αυτό είναι το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου. Μετά από τόσες συνεδριάσεις, την ακρόαση όλων των εμπλεκομένων μερών, δεν κατέληξαν πως θα επιτευχθούν όλα αυτά τα πολύ ωραία για να είναι αληθινά.
Πράγματι αν καταφέρναμε να υλοποιήσουμε ακόμη και τα μισά από όσα γράφει η έκθεση θα αναβαθμίζαμε πάρα πολύ την εκπαίδευσή μας. Όμως, όταν περάσουμε από τις ευχές στην πράξη διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα, αφού στην απαλλαγή του λυκείου από το βραχνά των εισαγωγικών εξετάσεως εμπλέκεται ολόκληρη η κοινωνία, που ελπίζει και πιέζει τα παιδιά της να σπουδάσουν. Συνεπώς, η υλοποίηση αυτού του στόχου, όπως και πολλών άλλων, είναι εξαιρετικά δύσκολη, αφού η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για τη γνώση ως γνώση, αλλά πως θα μπορέσει να την εξαργυρώσει επαγγελματικά. Γι' αυτό όλοι τρέχουν να αποκτήσουν πτυχία και μεταπτυχιακά, ώστε να μπορέσουν να έχουν μια αξιοπρεπή εργασία. Θεμιτό, ειδικά στις μέρες μας με την ανεργία να είναι τόσο μεγάλη.
Πιστεύω ότι κανείς δεν διαφωνεί με την καθιέρωση πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας, αφού πολλά πανεπιστήμια, το πτυχίο των οποίων θεωρείται ικανό προσόν για την άσκηση του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού δεν έχουν την αντίστοιχη κατεύθυνση στο πρόγραμμα σπουδών τους. Ούτε κανείς έχει αντίρρηση για τη συνεχή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών που αντιμετωπίζουν όλο και πιο σύνθετα προβλήματα στην τάξη χωρίς καμία βοήθεια.
Απαραίτητο είναι ακόμη να αποκτήσουν γνώσεις management όλα τα στελέχη της εκπαίδευσης, γιατί το να κάνεις καλά το μάθημά σου δεν σημαίνει ότι γνωρίζεις να διοικείς. Τέλος, η καθιέρωση ενός συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που δεν θα στηρίζεται στην παπαγαλία, που θα εξασφαλίζει ότι εισάγονται οι καλύτεροι, αφού δεν μπορούν να σπουδάσουν όλοι, χωρίς παπαγαλία, που χαλάει το μυαλό είναι ότι καλύτερο, αλλά δυστυχώς η έκθεση δεν μας λέει πως θα το πετύχουμε, οπότε η υλοποίηση των προτάσεων θα γίνει με τις μεθόδους που μέχρι τώρα ακολουθείτο και έφερε την εκπαίδευση στα γνωστά της χάλια.