Πριν από λίγα χρόνια ακουγόταν ως «πικρό» αστείο, ότι με την πορεία της οικονομίας και τις ασκούμενες πολιτικές κάποια στιγμή θα φορολογηθεί και ο… αέρας που αναπνέουμε, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Πριν από λίγα χρόνια ακουγόταν ως «πικρό» αστείο, ότι με την πορεία της οικονομίας και τις ασκούμενες πολιτικές κάποια στιγμή θα φορολογηθεί και ο… αέρας που αναπνέουμε.
Δυστυχώς, φαίνεται ότι η στιγμή ήρθε ή έστω, στην καλύτερη περίπτωση, πλησιάζει αφού πλέον δεν έχει απομείνει τίποτα που να μη φορολογείται.
Η νέα μνημονιακή φορο-καταιγίδα δεν αφήνει ανέπαφο κανένα προϊόν, καμία υπηρεσία. Τα πάντα θα φορολογούνται και μάλιστα πολύ υψηλότερα.
Καφές, αυτοκίνητα, βενζίνη, πετρέλαιο, σταθερή τηλεφωνία, συνδρομητική τηλεόραση, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα, τσιγάρα, ακόμη και… ηλεκτρονικά.
Και όχι τίποτ’ άλλο, έρχεται και καλοκαιράκι κι ούτε μια μπίρα δεν θα μπορούμε να πιούμε. Ένα κουτάκι θα ανοίγουμε και θα αισθανόμαστε σαν να ανοίγουμε… σαμπάνια σε κοσμοπολίτικα νησιά.
Εδώ όμως είναι και το πρόβλημα. Διότι όσοι άνοιγαν μέχρι πρότινος σαμπάνιες, σε γνωστά τουριστικά θέρετρα της πατρίδας μας, θα το κάνουν και αυτό το καλοκαίρι.
Και φυσικά πολύ καλά θα πράξουν, καθώς δεν είμαστε της νοοτροπίας ότι αφού «καίγεται» το δικό μας σπίτι, άντε να καεί και του διπλανού.
Το πρόβλημα είναι ότι και πάλι τον «λογαριασμό» θα πληρώσουν οι ΜΗ «έχοντες και κατέχοντες».
Διότι η αύξηση των έμμεσων φόρων πλήττει πρωτίστως τις ασθενέστερες οικονομικά ομάδες του πληθυσμού. Βέβαια, αυτό πολύ λίγο μετράει πια, αφού μοναδικός στόχος είναι να ολοκληρωθεί με κάθε κόστος η πρώτη αξιολόγηση.
Γαία πυρί μειχθήτω λοιπόν, αφού οι «θυσίες» στον «βωμό» του μνημονίου είναι μονόδρομος και οι θεοί θα μας προστατέψουν από τις… 10 πληγές του Φαραώ.
Το εάν φυσικά οι στόχοι θα επιτευχθούν και έτσι θα αποφύγουμε, έστω και το 2018, τον περιβόητο δημοσιονομικό «κόφτη» δαπανών είναι ένα άλλο αφήγημα μιας μεταγενέστερης εποχής.
Μέχρι τότε όμως, χωρίς να τρέφουμε… αυταπάτες, είναι όντως πολύ δύσκολο να βγουν τα νούμερα και το πρόγραμμα να πετύχει.
Όταν μια κοινωνία κουρασμένη και εξαθλιωμένη από τους φόρους έχει δημιουργήσει «φέσια» άνω των 90 δισ. ευρώ στις εφορίες, πώς θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στο νέο «τσουνάμι» επιβαρύνσεων που θα χτυπήσει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς;
Όταν η ρευστότητα αγνοείται από την πραγματική οικονομία, πώς θα αλλάξει το κλίμα και θα αυξηθεί η κατανάλωση, όταν έρχονται μειώσεις μισθών-συντάξεων και παίρνουν «φωτιά» οι εισφορές λόγω φορο-ασφαλιστικού «πακέτου»;
Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες, καθώς κάνουν λόγο για νέα λουκέτα και εκτίναξη της ανεργίας, με ό,τι φυσικά αυτό συνεπάγεται και για τα έσοδα πάλι του Δημοσίου.
Ύστερα από έξι χρόνια μνημονίων και σκληρής λιτότητας, όλοι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι αντιστάσεις έχουν εξαντληθεί και τα όποια αποθέματα υπήρχαν τελειώνουν τους επόμενους λίγους μήνες.