Ποτέ στα 42 χρόνια της μεταπολίτευσης η χώρα δεν έζησε τέτοιες συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης και διάλυσης όλων των θεσμών που συγκροτούν μια οργανωμένη πολιτεία και των αρμών που συγκρατούν μια κοινωνία, γράφει ο Δ.Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Ποτέ στα 42 χρόνια της μεταπολίτευσης η χώρα δεν έζησε τέτοιες συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης και διάλυσης όλων των θεσμών που συγκροτούν μια οργανωμένη πολιτεία και των αρμών που συγκρατούν μια κοινωνία.
Ποτέ σε όλη αυτή τη μεταπολιτευτική περίοδο η χώρα δεν βρέθηκε αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της συνολικής αυτοαναίρεσής της. Και ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια, οι πολίτες δεν βίωσαν -για να θυμηθούμε τον Αντρέ Κοντ Σπονβίλ- τέτοια μακρά περίοδο αποκαρδίωσης και απογοήτευσης.
Η πολιτική από έκφραση και θεραπαινίδα συλλογικών επιθυμιών ευτελίζεται σε παίγνιο ιδιοτελών υπολογισμών και μηχανισμό παραπλάνησης, ενώ και η μέθεξη στην πολιτική δράση απαξιώνεται στο προσωπικό ενεχυροδανειστήριο επιτήδειων εξουσιολάγνων, που καταδημαγωγούν τους πολλούς, όπως έδειξε η εμπειρία του δημοψηφίσματος τον περασμένο Ιούλιο.
Ποτέ πριν στα 42 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας η πολιτική δεν ήταν τόσο απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα μια μηχανή μίσους και διχασμού. Και ποτέ έως τώρα η αναγκαιότητα της ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων δεν εξέπεσε σε χυδαίο παίγνιο παραπλάνησης και παγίδευσης των πολιτικών αντιπάλων.
Ενώπιον του σημερινού εκπεσμού ωχριούν τα «μπλε και πράσινα καφενεία» του πρώτου μισού της δεκαετίας του ‘80, ενώ ακόμη και το «βρόμικο ‘89» αποσύρθηκε, ως αντίληψη, από την πολιτική αγορά μόλις ικανοποιήθηκαν οι στόχοι των εμπνευστών του και κάμφθηκε η αδιαλλαξία τους ενώπιον της πραγματικότητας.
Είναι μοναδικό το φαινόμενο στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου, ένα κόμμα που αναρριχήθηκε στην εξουσία ως κήρυκας μίσους και διχασμού, να συνεχίζει κι ως κυβέρνηση να μετέρχεται την ίδια και απαράλλακτη ρητορική.
Όλα συνηγορούν ότι αυτή η τακτική δεν πρόκειται να αλλάξει κι εθελοτυφλούν όσοι προβλέπουν πως οι ανάγκες που διαμορφώνει η συγκυρία θα οδηγήσουν και θα υποχρεώσουν σε έμπρακτη εκδήλωση μετριοπάθειας.
Όσο η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεώνεται σε δραματικές αναθεωρήσεις της πολιτικής της, σε οδυνηρές παραδοχές και σε υποχωρήσεις προσαρμογής ενώπιον της άκαμπτης θέλησης της τρόικας, τόσο περισσότερο θα εντείνεται η διχαστική ρητορική της, η ανακάλυψη και η κατασκευή εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών.
Οι απόπειρες παραπλάνησης και χειραγώγησης με την εγγραφή στην καθημερινή ατζέντα παρεμπιπτόντων ζητημάτων θα πληθύνονται και το «αίμα στην αρένα» θα προσφέρεται προς τέρψη και παραμυθία των αφελών…
Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας επιβάλλει στα κόμματα της δημοκρατικής ευθύνης τις αναγκαίες αναπροσαρμογές στην πολιτική ρητορική τους και στην πολιτική δράση τους.
Δεν αρκεί η μετωπική σύγκρουση με το ηγετικό απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ -και δευτερευόντως των ΑΝΕΛ- αλλά χρειάζεται να υιοθετηθεί και να εφαρμοστεί μια συνεκτική, επίμονη και συνεπής πολιτική απεγκλωβισμού των πολιτών, που για διάφορους λόγους επιμένουν να οδηγούνται, παρά την κραυγαλέα διάψευση των ελπίδων τους και την εξαπάτησή τους, στην κάλπη αυτών των δύο κομμάτων. Είναι ευθύνη των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να άρουν τον διχασμό στον λαό.