Η απόφαση του Πρωτοβάθμιου! Πειθαρχικού Συμβουλίου της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) να τιμωρήσει δημοσιογράφους -με διαγραφή και επίπληξη- για τις απόψεις που εξέφρασαν εν όψει του δημοψηφίσματος, πέρυσι, είναι απολύτως απαράδεκτη με όποια κριτήρια κι αν εξετασθεί, γράφει ο Δημήτρης Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Tου Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Η απόφαση του Πρωτοβάθμιου! Πειθαρχικού Συμβουλίου της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) να τιμωρήσει δημοσιογράφους -με διαγραφή και επίπληξη- για τις απόψεις που εξέφρασαν εν όψει του δημοψηφίσματος, πέρυσι, είναι απολύτως απαράδεκτη με όποια κριτήρια κι αν εξετασθεί.
Είναι μια απόφαση σε πλήρη αντίθεση με το συνταγματικό, νομικό και πολιτικό κεκτημένο των δημοκρατικών χωρών και δικαίως επέσυρε την κατακραυγή όσων πολιτών διεκδικούν τη διεύρυνση κι όχι την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Προκαλεί οργή και θλίψη, γιατί εμφανίζει έναν θεσμό που αποστολή έχει να αποκρούει κάθε απόπειρα περιστολής της ελευθεροτυπίας σε ρόλο μεγάλου λογοκριτή.
Το ζήτημα που προκλήθηκε δεν αφορά μια διαμάχη εντοπισμένη στα στενά όρια μιας συντεχνίας -και άρα περιορισμένου ενδιαφέροντος- αλλά την υγεία της δημοκρατίας, υπό το κράτος της οποίας διώκονται έκνομες πράξεις και όχι η προβολή και διάδοση απόψεων και ιδεών.
Στις δημοκρατίες τα δικαιώματα δεν υπόκεινται σε περιστασιακές πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Είτε υπάρχουν και ασκούνται χωρίς περιορισμούς άλλους απ΄αυτούς που ο νόμος αναγνωρίζει και επιβάλλει είτε όχι, οπότε ο αγώνας για την αποκατάστασή τους είναι επιβεβλημένος και όρος επιβίωσης του δημοκρατικού καθεστώτος.
Η απόφαση του Πρωτοβάθμιου!Π.Σ της ΕΣΗΕΑ κυοφορήθηκε -και έγινε δυνατό να ληφθεί-στο πλαίσιο ενός απαράδεκτα διχαστικού κλίματος, που δημιούργησε η ρητορική του μίσους όσων με ολοφάνερη πολιτική ιδιοτέλεια επέτυχαν να επιβάλουν το διαιρετικό-πολωτικό σχήμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».
Οσοι έλαβαν αυτή την αδιανόητη απόφαση εκμεταλλεύθηκαν μια θέση που συγκυριακά κατέχουν, για να φέρουν στο προσκήνιο και τον δημόσιο χώρο -με αξιώσεις θεσμικής αίγλης και νομιμοποίησης- τις προσωπικές δοξασίες τους, οι οποίες είναι σε καταφανή σύγκρουση και κινούνται εκτός του κοινού τόπου της δημοκρατίας. Και είναι άξια καταφρόνιας η ευκολία, με την οποίαν φαίνεται ότι αποδέχτηκαν να γίνουν ο μακρύς βραχίονας μιας περιστασιακής, όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες, εξουσίας.
Μάλιστα, η χρονική στιγμή της ανακοίνωσης της απόφασης ενισχύει τις υποψίες και τους φόβους όσων με ανησυχία παρακολουθούν νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο πεδίο των Μέσων Ενημέρωσης…
Ωστόσο, σχεδόν έξι χρόνια μετά την επιβολή της μνημονιακής συνθήκης και την αποκάλυψη πλέον, ως κίβδηλων και παραπλανητικών των ενάντιων ισχυρισμών, η απόφαση του Πρωτοβάθμιου! Π.Σ της ΕΣΗΕΑ μπορεί υπό προϋποθέσεις να πυροδοτήσει έναν ανοικτό, απροκατάληπτο και ουσιαστικό διάλογο, για τον ρόλο των ΜΜΕ και την αποστολή των επαγγελματιών της ενημέρωσης, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής πολιτείας, είτε είναι σε κρίση, όπως τώρα, είτε όχι.
Το άλγος που προκαλεί η απόφαση μπορεί να αξιοποιηθεί ως ευκαιρία, για να τερματισθεί ο τυφλός οπαδισμός, να αρθεί ο δηλητηριώδης διχασμός που ενδημεί στο δημοσιογραφικό σώμα και να αναδείξει, ως μόνη και σταθερή αξία, τη δέσμευση και στράτευση στη δημοκρατική τάξη.