Λόγια της παραλίας. Κάπου στην Κρήτη, στις 24 Ιουλίου, την επομένη των επιθέσεων στο Σάρμ Ελ Σέιχ της Αιγύπτου. Αγγλίδα μέσης ηλικίας διαβάζει Τζον Ντον, έναν συμπατριώτη της ποιητή του 17ου αιώνα. Φαντάζει αταίριαστο το ανάγνωσμα μέσα στην ελαφρότητα του θέρους, πλάι στο κύμα. Παίρνω το θάρρος και της το λέω. Και εκείνη γαλήνια μου απαντά πως γυρεύει ασυλία στην ποίηση σε τόσο ταραγμένους καιρούς και συμπληρώνει με τους στίχους:
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να' ναι
σαν νησί μοναχός του
Κάθε άνθρωπος είναι τμήμα ηπείρου
τμήμα ξηράς
Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου μικραίνει κι εμένα
γιατί είμαι ένα μ' όλη την ανθρωπότητα
και γι' αυτό μη ρωτάς ποτέ
για ποιον χτυπάει η καμπάνα
για σένα χτυπάει.
K.T.