Δύο και δύο δεν κάνουν πάντα τέσσερα

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Δύο και δύο κάνουν τέσσερα εκεί όπου οι προϋποθέσεις το επιτρέπουν. Στον κόσμο των συνηθισμένων αριθμών. Σε άλλα σύμπαντα μπορεί να κάνουν και ένα ή μηδέν.Για παράδειγμα, στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Μπορεί κανείς να φυλάξει όλους τους ευάλωτους στόχους σε μια δυτική μεγαλούπολη; Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες από το διπλό χτύπημα στις Βρυξέλλες κι άρχισε η συζήτηση για την αύξηση των ελέγχων στα αεροδρόμια, κατά τα πρότυπα της Τουρκίας ή του Ισραήλ, δηλαδή έλεγχο από το πεζοδρόμιο πριν καν εισέλθει κάποιος στον χώρο του αερολιμένα. Μέσα στο κτήριο θα μπαίνουν μόνο όσοι έχουν εισιτήριο, σύμφωνα με το σενάριο αυτό. Είναι το αποκαλούμενο buffer zone εγγύηση ασφάλειας;

Ακόμη κι αν ξεπεραστούν μια σειρά από προβλήματα, τα οποία αφορούν κυρίως το προσωπικό και τη χρηματοδότηση, οι ουρές που θα δημιουργηθούν δεν θα είναι πιο «εύκολος» στόχος; Εάν οι χώροι με υψηλή συμβολική σημασία φυλάσσονται αυστηρά, οι αποφασισμένοι μακελάρηδες δεν θα βρουν άλλους; Σιδηροδρομικούς σταθμούς, μέσα σταθερής τροχιάς, εμπορικά κέντρα, πλατείες.

Ασφαλώς, τα μέτρα ασφαλείας έχουν ένα αποτρεπτικό χαρακτήρα, αλλά ποιος μπορεί να πει τι έχει αποτραπεί;

Ελληνας ευρωβουλευτής καταγγέλλει τους Βέλγους για ανευθυνότητα, αλλά μήπως είναι λίγο άδικη η κριτική όταν διαθέτουν τόσο πολλούς πιθανούς στόχους; Από την άλλη πάλι, ενώ μας βομβάρδιζαν από τον περασμένο Νοέμβριο με πληροφορίες για το Μολενμπέκ, τη συνοικία-γκέτο και τ’ «αστέρια» της, που είχαν έμμεση ή άμεση σχέση με επιθέσεις από τη Μαδρίτη έως το Εβραϊκό Μουσείο των Βρυξελλών και το Παρίσι, τις επιχειρήσεις-σκούπα και το θερμοκήπιο τζιχαντιστών στην Ευρώπη, δεν μάθαμε πού χάθηκε το τόπι.

Αφού τα ξέρανε και τους ξέρανε ή μήπως όχι; Ο σουρεαλισμός είναι αναπόσπαστο τμήμα του Βελγίου, της χώρας του Μαγκρίτ, αλλά η ζωή δεν είναι σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, ακόμη και του συμπατριώτη τους Ζορζ Σιμενόν.