Τελικά πόσο δίκιο είχε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος όταν έλεγε: «Σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός από τον θάνατο και τους φόρους», γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Τελικά πόσο δίκιο είχε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος όταν έλεγε: «Σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός από τον θάνατο και τους φόρους».
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ένα από τα βασικότερα ανοιχτά θέματα στη διαπραγμάτευση είναι οι φόροι, πόσοι και πόσο θα μας κοστίσουν, γιατί όλοι θα πληρώσουμε ακριβά.
Ο κύβος άλλωστε ερρίφθη, το δημοσιονομικό κενό θα κλείσει είτε με αλλαγές στη φορολογία εισοδήματος είτε και με άλλα μέτρα, όπως δήλωσε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Πόσο πιο ξεκάθαρα να το πει πια ο υπουργός Οικονομικών; Και όσο κι αν προσπαθεί τώρα να πείσει ότι αιφνιδιάστηκε, ότι τον «έπιασαν» στον ύπνο οι επικεφαλής του κουαρτέτου όταν πρότειναν τη μείωση της έκπτωσης φόρου των 2.100 ευρώ που ισχύει για μισθωτούς και συνταξιούχους, άρα μείωση του αφορολόγητου ορίου, δεν μπορεί να το καταφέρει.
Διότι, πολύ απλά, η συγκεκριμένη πρόταση αποτελεί δέσμευση του μνημονίου ΙΙΙ, που υπέγραψε η κυβέρνηση και επομένως δεν δικαιολογείται άγνοια. Το εάν στην παρούσα φάση επιθυμεί να την αλλάξει αναζητώντας ισοδύναμα είναι άλλης τάξεως θέμα.
Επειδή όμως στη γλώσσα των αριθμών τα πράγματα είναι απλά, η μόνη «πηγή» που μπορεί πλέον να προσφέρει εισπράξεις είναι η έμμεση φορολογία.
Διότι και στην άμεση, με τη νέα κλίμακα και τους νέους συντελεστές, που θα επιβαρύνουν τους «πλούσιους» με εισοδήματα άνω των 22.000 - 25.000 ευρώ σε ετήσια βάση, οι παρεμβάσεις «τερματίζουν» πλέον τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών.
Εκτός φυσικά εάν το όριο τεθεί κάτω από το επίπεδο της εξαθλίωσης, στο οποίο οδηγούμαστε με τις ανατροπές σε φορολογία και ασφαλιστικό.
Ομως και αυτή η πολιτική έχει σαφές σκεπτικό, αφού όπως λέει και ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο: «Μία κυβέρνηση που ληστεύει τον Πέτρο για να πληρώσει τον Παύλο μπορεί πάντα να υπολογίζει στην υποστήριξη του Παύλου».
Τουτέστιν, το νέο κομματικό κράτος που χτίζεται κάποιοι πρέπει να το συντηρούν. Γιατί όχι ο μεγάλος «εχθρός», ο ιδιωτικός τομέας;
Οι γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, λογιστές, υδραυλικοί και γενικότερα όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που μέχρι πρότινος η Εφορία τους θεωρούσε «φοροφυγάδες», αφού στην πλειονότητά τους δηλώνουν εισοδήματα κάτω ή στα όρια του αφορολόγητου ορίου.
Το οξύμωρο ωστόσο της υπόθεσης είναι ότι ακριβώς αυτούς τους χαμηλά αμειβόμενους «φοροφυγάδες», που θέλει να «τιμωρήσει» η κυβέρνηση, υποστηρίζει σήμερα ότι τους προστατεύει με τις αλλαγές στη φορολογία και στο ασφαλιστικό.
Ο λαός θα έλεγε πολύ απλά, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το...
Αν και ίσως να μην έχουν σημασία όλα αυτά, αφού όπως έλεγε και ο αγαπημένος του οικονομικού επιτελείου Τζον Μέιναρντ Κέινς, μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί.