Κανείς δεν ξέρει εάν οι Βρετανοί αποφασίσουν στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου να παραμείνουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια ή να ζητήσουν «διαζύγιο» από μια ούτως ή άλλως προβληματική «συγκατοίκηση», γράφει η Αγγελική Κοτσοβού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Κανείς δεν ξέρει εάν οι Βρετανοί αποφασίσουν στο δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου να παραμείνουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια ή να ζητήσουν «διαζύγιο» από μια ούτως ή άλλως προβληματική «συγκατοίκηση».
Στον κόσμο των χρηματιστηριακών αγορών, όμως, το Χρηματιστήριο Αξιών του Λονδίνου (LSE) σκέφτεται να έλθει «εις γάμου κοινωνίαν» με το γερμανικό Deutsche Boerse, έναν γάμο αξίας 28,2 δισ. δολαρίων, που φέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο από τους μεγαλύτερους χρηματιστηριακούς ομίλους, δημιουργώντας έναν «κολοσσό» παγκόσμιας εμβέλειας.
Παρότι μιλάμε για συμφωνία μεταξύ χρηματιστηρίων, η κίνηση αφορά κυρίως τις συναλλαγές παραγώγων και, εν μέσω αυστηρότερου ρυθμιστικού πλαισίου και συνθηκών ασφυκτικού ανταγωνισμού και έντονων αναταράξεων, ενέχει ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας.
Ο χρηματιστηριακός «χάρτης», που κάποτε χαρακτηριζόταν από μονοπώλια και εθνικούς «πρωταθλητές», έχει αλλάξει άρδην την τελευταία δεκαετία, μέσω ενός «πυρετού» εξαγορών και συγχωνεύσεων, στις προσπάθειες να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες ηλεκτρονικές πλατφόρμες συναλλαγών.
Εάν οι συζητήσεις οδηγήσουν σε συμφωνία για συνένωση μεταξύ LSE και Deutsche Boerse, τότε ο έλεγχος των παγκόσμιων αγορών θα βρεθεί στα χέρια τριών χρηματιστηριακών κολοσσών: CME Group, Ιntercontinental Exchange και LSE-Deutsche Boerse, που θα αποτελεί τον μεγαλύτερο όμιλο χρηματιστηρίων της Ευρώπης.
Το LSE αποτελεί ήδη το τρίτο μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο -μετά το NYSE και Nasdaq της Νέας Υόρκης- με συνολική κεφαλαιοποίηση άνω των 6 τρισ. δολαρίων και 2.388 εισηγμένες.
Το Deutsche Boerse (που διαχειρίζεται την αγορά μετοχών της Φραγκφούρτης) αποτελεί το δέκατο μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο, με συνολική κεφαλαιοποίηση 1,762 τρισ. δολαρίων και 11.000 εισηγμένες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται αυτός ο «γάμος»: Η πρώτη πρόταση έγινε το 2000, για να ακολουθήσει η επόμενη τέσσερα χρόνια αργότερα, με άδοξο όμως τέλος και τις δύο φορές.
Αυτή τη φορά, όμως, τα δεδομένα -και οι ευρύτερες συνθήκες- είναι διαφορετικά.
Στο παρελθόν, μια συμφωνία αφορούσε μόνο χρηματιστηριακές συναλλαγές.
Τώρα, όμως, οι ταχύτεροι και φθηνότεροι ανταγωνιστές -όπως οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες- έχουν διεκδικήσει μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» των χρηματιστηριακών συναλλαγών, συρρικνώνοντας το μερίδιο των δύο εταιρειών.
Αυτό καθιστά πιο επιτακτική την ανάγκη «συμμαχιών», που αφορούν και άλλους πιο κερδοφόρους τομείς, όπως τα παράγωγα και την εκκαθάριση συναλλαγών.
Κανείς δεν ξέρει εάν αυτός ο γάμος θα τύχει και της «ευλογίας» των Βρυξελλών ή θα καταδικαστεί από τις αρχές ανταγωνισμού.
Το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, στο οποίο θα κριθεί η παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην Ευρώπη, αποτελεί ακόμη έναν άγνωστο παράγοντα σε μια ήδη περίπλοκη εξίσωση.
Για τον κόσμο, όμως, των αγορών επιβιώνει μόνο ο πιο ισχυρός.
Και μόνο με συμμαχίες μπορεί κανείς να δημιουργήσει ισχυρό μέτωπο κατά των αντιπάλων του.