Το μήνυμα του κοινωνικού διαλόγου που διεξάγεται, όπως αυτός διεξάγεται, για το ασφαλιστικό είναι πως όλοι θέλουμε να διατηρήσουμε τα «κεκτημένα», δηλαδή να πληρώνουμε λιγότερες εισφορές και να παίρνουμε υψηλές συντάξεις, γράφει ο Πάνος Φ. Κακούρης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Το μήνυμα του κοινωνικού διαλόγου που διεξάγεται, όπως αυτός διεξάγεται, για το ασφαλιστικό είναι πως όλοι θέλουμε να διατηρήσουμε τα «κεκτημένα», δηλαδή να πληρώνουμε λιγότερες εισφορές και να παίρνουμε υψηλές συντάξεις.
Πρόκειται για μια εξίσωση που δεν λύνεται με τα γνωστά μαθηματικά, ιδιαίτερα τώρα που ρόλο επιτηρητή στην τάξη έχει η τρόικα. Και όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.
Το βασικό πρόβλημα του ασφαλιστικού σήμερα είναι η έλλειψη πόρων για να χρηματοδοτηθούν επαρκώς οι συντάξεις και η περίθαλψη των ασφαλισμένων. Πρόσθετοι πόροι μπορούν να βρεθούν μέσα από την ανάπτυξη και την αύξηση των θέσεων απασχόλησης, οι οποίες θα είναι κανονικές, δηλαδή πλήρους απασχόλησης και με καταβολή εισφορών.
Η ανάπτυξη είναι αφενός αβέβαιη, αλλά και όταν έρθει θα χρειαστεί χρόνος αρκετός προκειμένου να αυξηθεί ουσιαστικά η απασχόληση. Χρόνος όμως δεν υπάρχει, γιατί το σύστημα κινδυνεύει με κατάρρευση.
Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δείχνουν πως σε σχέση με το 2008 χάθηκαν τουλάχιστον 800.000 θέσεις απασχόλησης και οι αντίστοιχες εισφορές, ενώ οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι κατά κύριο λόγο μερικής απασχόλησης και… μερικής καταβολής εισφορών.
Πέρυσι το συνταξιοδοτικό παρουσίασε έλλειμμα και αν δεν ληφθούν μέτρα, το ίδιο θα συμβεί και φέτος και τα επόμενα χρόνια, μέχρι να φαγωθούν τα αποθεματικά και να τελειώνουμε.
Επίσης, η κάλυψη των ελλειμμάτων των Ταμείων από τον Κρατικό Προϋπολογισμό (δηλαδή από τους φορολογούμενους) ή από δανεικά, ας συνειδητοποιήσουμε πως έχει τελειώσει. Οι συντάξεις και η περίθαλψη θα παρέχονται με βάση τη δυνατότητα που θα έχει ο «κουμπαράς», που τροφοδοτείται από τις εισφορές ασφαλισμένων και εργοδοτών.
Σήμερα που ο «κουμπαράς» είναι μισοάδειος, κάτι θα πρέπει να γίνει, αφενός να ξαναγεμίσει, αφετέρου να περιοριστούν οι διαρροές πόρων.
Αυτή είναι η κατάσταση, τόσο απλή και τόσο ξεκάθαρη, που δεν μπορούν να τη δουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση και δεν θέλουμε να τη δούμε οι ασφαλισμένοι.
Η κυβέρνηση, μπλεγμένη σε «κόκκινες γραμμές», προτείνει ένα σχέδιο το οποίο αυξάνει δραματικά τις εισφορές για ορισμένες κατηγορίες ασφαλισμένων, σε σημείο που πρακτικά είναι μη βιώσιμο. Η αντιπολίτευση απλώς διαφωνεί και δεν προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Οι κοινωνικές ομάδες εμμένουν στα «κεκτημένα», για τα οποία δεν έχει ερωτηθεί κανείς υποστηρικτής τους πώς κατακτήθηκαν. Δεν κατακτήθηκαν έναντι κάποιου εχθρού. Είναι προνόμια και κατακτήσεις σε βάρος του λοιπού κοινωνικού συνόλου. Παράδειγμα, το «κεκτημένο» της συνταξιοδότησης στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε ηλικίες 45-50 ετών, ποιους επιβαρύνει; Τους υπόλοιπους του ιδιωτικού τομέα, που συνταξιοδοτούνται στα 67.
Η λήψη συντάξεων από πόρους που δεν υπάρχουν έχει τελειώσει και οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε τη νέα πραγματικότητα.