Η γενιά των σαραντάρηδων, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο πηδάλιο, δεν έχει τις αναγωγές στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70. Οπότε το μαοϊκό «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», δεν της ηχεί τόσο αυτονόητο όσο για τη γενιά των σημερινών εξηντάρηδων, η οποία «έφτιαξε» τη μεταπολίτευση, γράφει ο Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Η γενιά των σαραντάρηδων, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο πηδάλιο, δεν έχει τις αναγωγές στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 (στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η δεκαετία του ‘70 ενσωμάτωσε με καθυστέρηση -και αυτή η καθυστέρηση «μέτρησε»!- την εξεγερτικότητα και της Σορβόννης και του Freie Universitaet και του Strawberry Statement του ‘60). Οπότε το μαοϊκό «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», δεν της ηχεί τόσο αυτονόητο όσο για τη γενιά των σημερινών εξηντάρηδων, η οποία «έφτιαξε» τη μεταπολίτευση. Ή, μάλλον, ηχεί μόνον ευθύγραμμα/απλοϊκά σαν κάλεσμα σε κινητοποιήσεις και όχι σαν καταστάλαγμα συνειδητοποίησης ότι οι μεγάλες συνθέσεις προκύπτουν από αντίστοιχα μεγάλες ανατροπές παγωμένων καταστάσεων.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Επειδή κάπου εκεί μπορεί να φωλιάζει η μόνη αισιόδοξη εκδοχή ως προς το πού θα οδηγήσει η πολυμέτωπη αναταραχή η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές ακριβώς τις ημέρες. Με τις «διαδηλώσεις της γραβάτας» (που δεν έχουν προηγούμενο, αληθινά) και με συνεχιζόμενες τις κινητοποιήσεις των τρακτέρ (αυτές έχουν προηγούμενο, το 1996 ήταν...), συν τους εσωκομματικούς τριγμούς που πολλαπλασιάζονται σε ΣΥΡΙΖΑ (λογικό/αναμενόμενο με τα όσα βαριά επιχειρούνται) αλλά και Νέα Δημοκρατία (όπου μια λογική αντιπολίτευσης σκληρού ροκ έρχεται σε αντιπαράθεση με εκκλήσεις υπεύθυνης στάσης, π.χ. στο ασφαλιστικό, από την «Ευρώπη»).