Η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα ήταν και παραμένει όρος απαράβατος για το Βερολίνο, γράφει η Αγγελική Κοτσοβού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα ήταν και παραμένει όρος απαράβατος για το Βερολίνο.
Αυτό το μήνυμα το μετέφερε για μία ακόμη φορά στην ελληνική πλευρά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο σύντομο τετ-α-τετ που είχε με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός.
Για τον κ. Σόιμπλε, εάν ζητούσε από τη γερμανική Βουλή αλλαγή της συμφωνίας ως προς τον όρο παραμονής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, θα ήταν «σαν να έμπαινα με αναμμένο κερί σε δωμάτιο με δυναμίτες».
«Δεν μπορούμε να μένουμε στο σκοτάδι διαρκώς. Να βγάλουμε τον δυναμίτη και να ανάψουμε κερί» ήταν η απάντηση του Ελληνα πρωθυπουργού.
Ωραίες οι παρομοιώσεις και οι ποιητικές εκφράσεις. Το ζήτημα όμως δεν αφορά το εάν θα πρέπει να πειστεί η ελληνική πλευρά για την αναγκαιότητα συμμετοχής του Ταμείου, αλλά το εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για ελάφρυνση του χρέους, ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Αυτό ήταν και το μήνυμα που εξέπεμψε για πολλοστή φορά η Ουάσιγκτον μέσω της συνάντησης Τσίπρα - Λαγκάρντ στο Νταβός: Ναι στη συμμετοχή στο πρόγραμμα, υπό τον όρο μιας σημαντικής ελάφρυνσης, ώστε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητά του. Ευρώπη και Ταμείο ζητούν από την Αθήνα να μείνει στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων, ώστε να ολοκληρωθεί με επιτυχία και το συντομότερο δυνατόν η πρώτη αξιολόγηση. Μετά η σκυτάλη θα περάσει από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στην Ουάσιγκτον.
Πολλά έχουν αλλάξει από τα δραματικά γεγονότα του καλοκαιριού, τότε που το ελληνικό ζήτημα κυριαρχούσε στην ειδησεογραφία και που ο φόβος περί Grexit ήταν η πιο σημαντική απειλή για τη συνοχή της Ευρώπης.
Πολλά και σύνθετα τα «μέτωπα» που έχουν έλθει στην επιφάνεια, πολλαπλές και οι εστίες των νέων κρίσεων, εντός και εκτός των συνόρων της γηραιάς ηπείρου.
Σε αυτή τη γεωπολιτική «σκακιέρα» που κινδυνεύει να ανατραπεί από τον πρώτο σεισμό, μόνο μία κίνηση απομένει στο μικρό «πιόνι» της Ελλάδας: η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων από την Αθήνα είναι μονόδρομος.
Είναι το αντάλλαγμα για το μεγάλο «δώρο» της ελάφρυνσης που εδώ και καιρό προσμένει η ελληνική πλευρά. Και μπορεί, φαινομενικά, οι εταίροι να μιλούν διαφορετική γλώσσα και να χάνονται στη... μετάφραση, στην ουσία όμως ζητούν από την κυβέρνηση, εφαρμόζοντας τις μεταρρυθμίσεις, να αποκαταστήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη.
Και τότε θα είναι έτοιμοι να μιλήσουν και πάλι στη «γλώσσα» της αλληλεγγύης.