Ηλθε στο φως κατά τη διάρκεια σωστικής ανασκαφής στο ακρωτήριο Πλάκας Ανδρου, τμήμα συνοικίας της Μέσης Εποχής του Χαλκού (2000-1900 π.Χ.), με καλά διατηρημένα οικοδομήματα και δρόμο με βαθμίδες που φαίνεται να οδηγεί σε μικρή πλατεία.
Από τα κτίρια αυτά το ένα διατηρείται μέχρι το επίπεδο του πρώτου ορόφου, από τα άλλα τρία αποκαλύφθηκε μόνο τμήμα τους, ενώ ένα από αυτά, όπου η έρευνα προχώρησε σε βάθος, είναι κτισμένο πάνω σε άλλο παλαιότερο. Τα κτίρια και των δύο φάσεων βρίσκονται με πλήθος ευρημάτων -κυρίως κεραμικών- κατά χώραν, πολλά ακέραια. Ξεχωρίζουν μεγάλοι αποθηκευτικοί πίθοι με πλαστική διακόσμηση, πρόχοι, πιθοειδή αγγεία, λίθινα εργαλεία (τριβεία, τριπτήρες) κ.λ.π.
Σύμφωνα με τα ως τώρα στοιχεία φαίνεται ότι η πόλη είχε υποστεί μεγάλες αλλεπάλληλες καταστροφές, πιθανότατα από σεισμούς, από το τέλος της Πρωτοκυκλαδικής μέχρι και τη μέσον της Μεσοκυκλαδικής εποχής. Η τελευταία καταστροφή τοποθετείται στην πρώιμη Μεσοκυκλαδική περίοδο (2000-1900 π.Χ.) και η αμέσως προηγούμενη στο τέλος της Πρωτοκυκλαδικής ΙΙΙΒ και στις αρχές της πρώιμης Μεσοκυκλαδικής περιόδου.
Η ίδρυση της πόλης πιθανότατα να ανάγεται πολύ παλαιότερα και σε αυτό συνηγορούν δύο σημαντικά ευρήματα. Το πρώτο είναι ένα στρώμα καταστροφής, που βρέθηκε ανάμεσα σε δύο από τα κτίρια, με πλήθος κεραμικής, η οποία καλύπτει τουλάχιστον την Πρωτοκυκλαδική ΙΙΙΒ περίοδο.
Το δεύτερο είναι η εύρεση στην άκρη της πόλης εξαιρετικής σπουδαιότητας βραχογραφιες, οι οποίες παρουσιάζουν κοινά στοιχεία ως προς την τεχνική, την κλίμακα και τη θεματογραφία με τις βραχογραφίες του νεολιθικού οικισμού του Στρόφιλα στην Ανδρο. Μοναδική είναι η σύνθεση όπου παριστάνεται σε φυσικό μέγεθος το κεφάλι ανθρώπινης μορφής να περιβάλλεται με σειρά συμβολικών θεμάτων: ζεύγη βραχιόνων με ανοικτές παλάμες σε στάση προσευχής με δακτυλιόσχημο κόσμημα του γνωστού τύπου των νεολιθικών ειδωλίων να κρέμεται από τον καρπό και μεγάλο καμπυλόσχημο βέλος, ζεύγη ανθρώπινων πελμάτων, πλοία και κυκλικό θέμα που ενδεχομένως δηλώνει τον ήλιο. Πιθανότατα πρόκειται για την απεικόνιση θεϊκής μορφής με τα σύμβολα της ιδιότητας και της λατρείας της.
Οι βραχογραφίες αυτές ενισχύουν το ενδεχόμενο οι κάτοικοι του μεγάλου οικισμού του Στρόφιλα προς το τέλος της Τελικής Νεολιθικής περιόδου (3300π.Χ. περίπου) να μετακινήθηκαν στο πλησιέστερο στη θάλασσα ακρωτήριο της Πλάκας. Αναμφίβολα αποτελούν ισχυρότατο κρίκο σύνδεσης της Τελικής Νεολιθικής περιόδου με την εποχή του Χαλκού, καταδεικνύοντας την πολιτιστική συνέχεια κατά την προϊστορική εποχή στις Κυκλάδες.