Πόσα χρόνια δίσεκτα θα αναγκαστεί η χώρα να περάσει στον αστερισμό των μνημονίων; Αγνωστο. Το φαινόμενο «ελληνική κοινωνία» είναι ανεπανάληπτα μοναδικό, γράφει ο Κώστας Ιωαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Πόσα χρόνια δίσεκτα θα αναγκαστεί η χώρα να περάσει στον αστερισμό των μνημονίων; Αγνωστο. Το φαινόμενο «ελληνική κοινωνία» είναι ανεπανάληπτα μοναδικό.
Η Κύπρος γίνεται η τρίτη χώρα της Ευρωζώνης που θα αφήσει τα μνημόνια.
Εκείνη που τα εγκαινίασε μοιάζει να συνήθισε και εκουσίως επιλέγει το καθεστώς αυτό.
Ισως χρειάζεται δομική αλλαγή στην επικοινωνία των πολιτών με το πολιτικό δυναμικό της χώρας, ώστε να μην περνάει σαν φυσική εξέλιξη κάθε διάθεση των κυβερνώντων για γκρέμισμα όσων έκαναν οι προηγούμενοι.
Η διαρκής αλλαγή των πλαισίων διαμορφώνει ένα καθεστώς εντός του οποίου στην ουσία δεν υπάρχουν πλαίσια, αφού μονίμως τα «ανακαλύπτουν» οι κυβερνώντες θαυματοποιοί.
Η δε δραστηριότητα οδηγείται από τον αυτόματο πιλότο της εθιμοτυπικής άσκησης του κυβερνητικού έργου.
Στην εξουσία, από το 2010, πέρασε το μέγιστο δυνατό ποσοστό του πολιτικού φάσματος της χώρας.
Τα μέτρα λιτότητας που στόχευαν σε μια εσωτερική υποτίμηση, η τεράστια βουτιά στην τιμή του πετρελαίου, τα capital controls η απώλεια εισοδήματος, η φοροκαταιγίδα δεν κατάφεραν να αλλάξουν τη νοοτροπία των ατόμων.
Ο ένας αρπάζει από τον άλλο ό,τι του έκοψε η ύφεση και όλοι μαζί συμβάλλουν στη διατήρηση της παραοικονομίας.
Οι εκτός εξουσίας αποδίδουν την αναποτελεσματικότητα στην είσπραξη φόρων στα πρόσωπα που ηγούνται των μηχανισμών ελέγχου και όταν την αναλαμβάνουν τα αλλάζουν, γνωρίζοντας πως δεν θα υπάρξει αντίδραση από την κοινωνία.
Αυτή, ανεκπαίδευτη και βυθισμένη στην ανατολίτικη αντίληψη για το δοβλέτι, προτιμά τις δικαιολογίες που περιλαμβάνουν πάντα ίχνη συνωμοσίας, με γενίτσαρους της προηγούμενης κατάστασης σε θέσεις κλειδιά, που θα εμποδίσουν το «κυβερνητικό έργο».
Αυτό βέβαια είναι πάντα υπέρ του κοινού συμφέροντος που οι «αντίπαλοι» δεν θέλουν στην ουσία να εξυπηρετηθεί.
Κανένας δεν σκέφτεται πως ένας μηχανισμός σωστά στημένος και πλήρως λειτουργών δεν εξαρτάται από τα πρόσωπα.
Οταν όμως ο κάθε πολίτης έχει πιστέψει πως είναι ξεχωριστή περίπτωση που δικαιούται ειδικής αντιμετώπισης και δυσανασχετεί όταν πρέπει να περιμένει σε μια ουρά ή όταν του κόβουν πρόστιμο γιατί πέρασε «δικαιολογημένα» με κόκκινο, επιτρέπει σε αυτούς που τον κυβερνάνε… να γκρεμίζουν, για να χτίσουν.
Η χώρα, σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης, μετά τα πρώτα βήματα στη σωστή κατεύθυνση, «λαχανιάζει και παίζει… καθυστέρηση» έναντι των πιστωτών.
Παράλληλα αρχίζει το παιχνίδι μαζί τους προσπαθώντας να κερδίσει ψήφους στο εσωτερικό.
Πράγματα που για την ελληνική κοινωνία δεν έχουν σοβαρή σημασία κάνουν αρκετούς να σκέφτονται πως η έννοια του Κράτους Δικαίου όπως την ορίζουν στην Ευρωζώνη δεν ταυτίζεται με όσα την ευαισθητοποιούν.
Ετσι, ενώ συνήθισαν τις παλινωδίες στα δημοσιονομικά, αρχίζουν να ανησυχούν για τη γέννηση προβλημάτων και ρηγμάτων στο επίπεδο των αξιών κάθε Δημοκρατίας της ζώνης του κοινού νομίσματος.