Σάλος και αναβρασμός και ένταση μεγάλη, ευθύς ως «κάτι» σαν σχέδιο για το Ασφαλιστικό κατατέθηκε προς συζήτηση. Δεν θα την αποφύγουμε την ευρύτερη αντιπαράθεση για το θέμα, που υπόσχεται/ απειλεί να φέρει μείζονα πολιτική ταραχή. Ομως, ήδη, να δούμε ορισμένα ενδιάμεσα..., γράφει ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Σάλος και αναβρασμός και ένταση μεγάλη, ευθύς ως «κάτι» σαν σχέδιο για το Ασφαλιστικό κατατέθηκε προς συζήτηση. Δεν θα την αποφύγουμε την ευρύτερη αντιπαράθεση για το θέμα, που υπόσχεται/ απειλεί να φέρει μείζονα πολιτική ταραχή. Ομως, ήδη, να δούμε ορισμένα ενδιάμεσα...
Μην ξεχνούμε ότι τέτοιες μεγάλες, ευρείας κλίμακας κινήσεις στο Ασφαλιστικό -μετά τη δεκαετία του ‘90, πάντως- είχαμε μόνον δύο. Η μία ήταν εκείνη του Τάσου Γιαννίτση, επί Σημίτη β’ περιόδου, η οποία πήγε άκλαυτη. Η δεύτερη ήταν του Ανδρέα Λοβέρδου/Γ. Κουτρουμάνη, στην αρχή της εποχής ΓΑΠ και ως μέρος του Μνημονίου-1: αυτή, υπαγορευμένη εν πολλοίς από την τρόικα, «πέρασε» εύκολα λόγω του τότε σοκ της κοινής γνώμης, αλλά... προέβλεπε βλέπετε μεταβατικές ρυθμίσεις έως και 5ετείς (το μαντέψατε! η 5ετία μόλις έληξε με το τέλος του 2015).
Όμως, προτού υποβάλλουμε τον αναγνώστη στην ενόχληση μιας ακόμη προσέγγισης/ανάλυσης του Ασφαλιστικού -της δικιάς μας- να του θυμίσουμε ότι ο τσακωμός για τα συνταξιοδοτικά πάει στη χώρα μας τραγικά πίσω. Στα χρόνια ήδη της ελληνικής επανάστασης -συν στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια.
Οπου και οι, τότε ακόμη, φτερό-στον-άνεμο ελληνικές κυβερνήσεις είχαν να κάνουν με τις πιεστικές απαιτήσεις για συνταξιοδότηση των οπλαρχηγών, ύστερα των παλικαριών τους, μαζί και των χηρών (και ορφανών) του Αγώνα. Βίαιες και έντονες αντιπαραθέσεις, διεκδικήσεις, αλληλοκαταγγελίες. Απαίτηση από τους οπλαρχηγούς να ορίζουν εκείνοι και όχι το γκουβέρνο ποια εκ των παλικαριών δικαιούνταν σύνταξη/ανταμοιβή. Ανιση μεταχείριση. Δυσπιστία. Πάλιν αλληλοκαταγγελίες.
[Για τους ρέκτες της ιστορίας της εποχής: δύο μόνον πράγματα προηγήθηκαν από την αναταραχή γύρω από τις συντάξεις. Η αντιδικία για το ποιος θα νεμηθεί τις κρατικές γαίες -βλέπετε, οι Τούρκοι είχαν φύγει έτσι ή αλλιώς- και για το πώς θα μοιραστούν τα λάφυρα. Ετσι, τα πρώτα δικαστήρια που ιδρύθηκαν στην περίπου -ελεύθερη- Ελλάδα ήταν των Γαιών (για την καταπάτηση) και των Λειών (για το πλιάτσικο), ώστε να μην αλληλοσκοτώνονται οι πρόγονοί μας. Αντε και ένα τρίτο πράγμα που επίσης προηγήθηκε: ο ελληνικός δανεισμός από τις διεθνείς αγορές!].
Πάμε όμως σιγά-σιγά και στα τωρινά. Πρώτα, τα πολιτικά: χρονικό προαναγγελμένης κόντρας με τους «εταίρους», με επίσης ανακοινωμένη «πολιτική διαπραγμάτευση» και γύρο πρωτευουσών - τόσον από πλευράς Κατρούγκαλου, όσο και από πλευράς Τσίπρα. Δεν θέλησαν/δεν μπόρεσαν να δεχθούν τη συμβουλή Γιάννη Στουρνάρα, να μην ξανα-ανεβάσουμε τα θέματά μας σε επίπεδο κορυφής. Από το Μαξίμου αναφέρεται ότι ο χειρισμός είναι προσυμφωνημένος - πάντως με Βρυξέλλες. Θα δείξει. Πάμε τώρα προς την ουσία:
Η κυβέρνηση έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα συμφωνία με την τρόικα/κουαρτέτο - στο μέτρο, δηλαδή, που η πρόταση για το Ασφαλιστικό την οποία παρουσίασε ο Γ. Κατρούγκαλος στους πολιτικούς αρχηγούς και «ύστερα» στην τρόικα (φροντίζοντας μάλιστα να δηλώσει πανηγυρικά, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και των συνακόλουθων καμερών το «αυτήν τη φορά έχει συνταχθεί εδώ, δεν είναι μετάφραση από το αγγλικό») έχει ήδη την αποδοχή σε επίπεδο αρχών/γενικών κατευθύνσεων και δημοσιονομικού αποτελέσματος της ίδιας της τρόικας/κουαρτέτο.
Δέχθηκε η κυβέρνηση μιαν ουσιαστική προσαρμογή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων (δηλαδή: μιαν αγριωπή περικοπή) όσων δεν έχουν ακόμη λάβει σύνταξη, με έναν πολύπλοκο και αδιαφανή τρόπο υπολογισμού παροχών για τους καινούργιους/μελλοντικούς συνταξιούχους. Δέχθηκε η τρόικα να συζητήσει σ’ αυτήν τη βάση, με «αντάλλαγμα» να αποδεχθεί ότι οι συντάξεις των παλαιοτέρων/ήδη συνταξιούχων θα ψαλιδιστούν με επανυπολογισμούς κ.ο.κ. αλλά σε βάθος 3ετίας (θυμηθείτε την 5ετία Λοβέρδου!).
Τι θα πει αυτό; ή μάλλον τι συνεπάγεται αυτό; Οτι οι επόμενες εκλογές -ή οι δύο επόμενες, ή τρεις, πάντως σίγουρα η μία- θα έχουν διεξαχθεί ΧΩΡΙΣ τα 2,6 εκατομμύρια οικογενειών των ήδη συνταξιούχων να έχουν δει μείωση. «Και μετά;». Μετά... η κυβέρνηση, αν τα βγάλει πέρα, λέει ότι «θα είμαστε εκτός Μνημονίου». «Οπότε, τα ξαναβλέπουμε;». «Και τι θα γίνει με τους άτυχους μελλοντικούς συνταξιούχους;». Α, σε αυτούς θα ειπωθεί το αντίστοιχο: «Αμα ξαναείμαστε εμείς στα πράγματα, θα ξαναδιαπραγματευθούμε κάτι καλύτερο (και) για σας».
Δείτε το επόμενο μέτωπο. Μέρος του Μνημονίου-3 ήταν η φορολογική εξομοίωση των αγροτών με τους υπόλοιπους Ελληνες. Ε, λοιπόν, φαίνεται ότι η τρόικα/κουαρτέτο δέχεται αυτό να πάει πίσω, με «αντάλλαγμα» η ασφαλιστική τους εξομοίωση να έρθει τώρα, άμεσα, με σημαντική επιβάρυνση εισφορών. Περνάει αυτό; Θα δείξει, πάλι.