Στην γιορτή της κατάκτησης του κυπέλλου του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Μπάσκετ, «η πολιτεία πλέει εις την γαλανόλευκον»*. Οι γαλανόλευκες βρήκαν πανηγυρικό φόντο να αναδειχθούν στο αθλητικό πάθος, και οι καρδιές να υψωθούν.
«Ενας άνθρωπος που γιορτάζει, δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που λίγο πριν οδηγούσε το αυτοκίνητο», γράφει ο Οκτάβιο Παζ. Γιατί η γιορτή, εάν δεν χειραγωγείται, μοιάζει με το ποίημα.
Η χθεσινή γιορτή ήταν ένα ποίημα, όπως κι εκείνη τον Ιούλιο του 2004 με αφορμή μια άλλη κατάκτηση κορυφής, όπως κι εκείνη τον Ιούνιο του 1987.
Ωστόσο, όπως η Ελλάδα δεν άλλαξε επειδή η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της αναδείχθηκε ανέλπιστα πρωταθλήτρια Ευρώπης, έτσι δεν πρέπει να αφεθούμε σε ψευδαισθήσεις και τώρα. Δεν πρόκειται για εθνικό κατόρθωμα, αλλά για συλλογική επιτυχία, που δεν αποδεικνύει τίποτα, αποτυπώνει καταστάσεις, και υποδεικνύει δυνατότητες.
Υπάρχουν πολλές «εθνικές ομάδες» στην Ελλάδα. Μπορεί να μην είναι τόσο πολλές όσο θα θέλαμε, αλλά καθεμιά που προστίθεται σ' αυτές είναι κι ένα βήμα προς ένα μέλλον. Κοιτάξτε τις πιο πετυχημένες ανάμεσά τους και θα διαπιστώσετε ότι μοιάζουν με την Εθνική του Eurobasket, ένα καλομονταρισμένο σύνολο, με μεθοδική διαχείριση ικανοτήτων, ψυχισμού, στόχων, χρόνου.
* Παράφραση τίτλου λευκώματος «H πολιτεία έπλεε εις την μελανόλευκον», (Mίνως Aργυράκης), απάντηση στα χουντικά κλισέ της εποχής.
K.T.