Ο κ. Λιούις αγόραζε μισοτιμής εταιρείες με βουνά χρεών και προβλήματα ρευστότητας, τις τεμάχιζε και ξεπούλαγε τα κομμάτια, αποκομίζοντας φυσικά μεγάλα κέρδη. Business as usual, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο κ. Λιούις αγόραζε μισοτιμής εταιρείες με βουνά χρεών και προβλήματα ρευστότητας, τις τεμάχιζε και ξεπούλαγε τα κομμάτια, αποκομίζοντας φυσικά μεγάλα κέρδη. Business as usual.
Στο τέλος, όμως, που η «Pretty Woman» τον έχει γλυκάνει, χρησιμοποιεί ίδια κεφάλαια για να συνεταιριστεί με το τελευταίο του «θύμα». Περιχαρής ο γηραιός ιδιοκτήτης του ναυπηγείου ανακοινώνει στον δικηγόρο του κ. Λιούις, τον «κακό» της ιστορίας, με τη βουλιμική ενέργεια: «Ο κ. Λιούις κι εγώ θα χτίσουμε μαζί πλοία... Τεράστια μεγάλα πλοία...»
Οποιος ταξιδεύει στις κινηματογραφικές θάλασσες -οι κυβερνητικοί απέδειξαν ότι έλκονται από το σελιλόιντ, έστω και για να κατακεραυνώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους- θυμάται τη χολιγουντιανή παραγωγή με το happy end, αλλά ακόμη κι αν καταπίνει το χάπι για την πώληση των «κόκκινων» δανείων στα distress funds, δεν γλυκαίνει.
Σχετικόν, όπως θα ‘λεγε και ο πρωταγωνιστής Ρίτσαρντ Γκιρ; «Από βουδιστική σκοπιά μιλώντας, τα συναισθήματα δεν είναι αληθινά. Ως ηθοποιός, κατασκευάζω συναισθήματα. Είναι κάτι σαν παιχνίδι. Το ίδιο συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Απλώς, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Τα συναισθήματά μας μοιάζουν αληθινά, επειδή πιστεύουμε στην ταινία της ζωής μας, από την οποία προέρχονται».
Εμείς, που δεν αποκομίζουμε τις ευεργετικές επιδράσεις της κατάστασης ζεν, ενώ στροβιλίζονται στη χοάνη προαπαιτούμενα και καυτά ζητούμενα, παρακολουθούμε την κοινοβουλευτική συζήτηση, έργο άτεχνης τέχνης, και απλώς επιβεβαιώνουμε ότι και τα συναισθήματα είναι αληθινά και δεν (πολυ)πιστεύουμε πια στην ταινία της ζωής μας.
Δεν είναι πως δεν το ξέρουμε ότι «τα μεγάλα ζητήματα που πρέπει να διαχειριστούν οι πολιτικοί, καμιά φορά απαιτούν να δούμε μέχρι και... γάιδαρους να πετούν», όπως έγραφε ο Philip Stephens στους «Financial Timeς» για την αφεντιά μας προ επταμήνου. Είναι που, για να μιμηθούμε και τον ΥΠΟΙΚ, «κάνουμε ό,τι μπορούμε υπό δύσκολες συνθήκες και μέσα (μας) και εκτός», αλλά φαίνεται ότι ο ρόλος δεν γίνεται πιστευτός. Pοοr men...