Φοβού τον φόβο

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Αρχές φθινοπώρου του 2014 το Ισλαμικό Κράτος απείλησε ότι θα πραγματοποιήσει επιθέσεις στη Δύση. «Αν οι τζιχαντιστές νομίζουν ότι θα τρομοκρατήσουν και πάλι τους Αμερικανούς, απατώνται». Ο συγγραφέας Ανταμ Γκόπνικ εξηγούσε τότε στη «La Repubblica» πώς ο τρόμος έχει μεταβολιστεί πλέον από τους κατοίκους της Νέας Υόρκης και ρέει εξημερωμένος στις φλέβες τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι, αναφερόμενος στην επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έγραψε: «Μετά την επίθεση ήταν σαν ο Τιτανικός να είχε βυθιστεί μπροστά μας. Τον παρατηρούσαμε ενώ βυθιζόταν. Κι ύστερα πήγαμε στα σπίτια μας».

Ο Γκόπνικ ήταν απόλυτος: «Δεν φοβάμαι τους τζιχαντιστές. Ούτε οι συμπατριώτες μου φοβούνται. Γιατί οι Νεοϋορκέζοι κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν με τον φόβο. Ή θα ζεις ή θα φοβάσαι. Αρνούμαστε να τρομοκρατηθούμε ακόμη μια φορά».

Παραδέχεται ότι η απειλή των τζιχαντιστών είναι υπαρκτή, «αλλά δεν υπάρχει πλέον η κυβέρνηση Μπους, που εκμεταλλεύεται τον φόβο των ανθρώπων για πολιτικούς σκοπούς. Οι Νεοϋορκέζοι έχουν γίνει πολύ πιο “Ευρωπαίοι”. Γνώρισαν τον τρόμο και έμαθαν να συνυπάρχουν μαζί του».

Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν τώρα τον τρόμο και γίνονται έμφοβοι, τα σενάρια τους κυριεύουν και ενεργούν σαν αυτά τα σενάρια να επαναλαμβάνονται συνεχώς. Ο φόβος κάνει κρότο. Πραγματικά δεδομένα τον ταΐζουν, αλλά αγρίως περίπλοκα. Βογκούν οι σειρήνες για κινδύνους, μα πώς τους εντοπίζουμε όταν είναι σαν την πάχνη;

Μας καλούν όλοι εν χορώ να μην ενδώσουμε «στον πειρασμό της αναδίπλωσης, τον φόβο, τις υπερβολές, την υστερία», αλλά ο φόβος προπορεύεται και η ουδετεροποίησή του αναστέλλεται. Φοβόμαστε και φοβόμαστε να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να στείλουμε στους εμπνευστές του τρόμου το μήνυμα «λάθος πόλη διαλέξατε, λάθος χώρα διαλέξατε, λάθος ήπειρο διαλέξατε», εννοώντας ότι «δεν θα αλλάξει τίποτα».

Ηδη άλλαξε ο συλλαβισμός της λέξης ασφάλεια.